Select another language


overland zimbabwe

Zimbabwe 2015

20 maart 2015 - 6 april 2015

 

Route: Mutare (grens met Mozambique) - Chimanimani - Masvingo - Great Zimbabwe - Gweru - Antelope Park - Harare - Mana Pools - Antelope Park - Matobo NP - Bulawayo - Hwange NP - Victoria Falls - Kazungula (grens met Botswana)  

 

Aan de grens 

Eerst naar de man die de visa verstrekt, dan terug naar de immigratie, daarna naar de douane en tot slot naar de kassa om de wegenbelasting en de autoverzekering af te rekenen. Behulpzaam en professioneel worden we van loket naar loket begeleidt en een uurtje later en 130 Dollar lichter zijn we in Zimbabwe. Het land dat we 7 jaar geleden vanwege veiligheidsredenen hebben overgeslagen, maar waar we al zoveel goede verhalen over hebben gehoord. 

 

Een land in afwachting 

Zimbabwe, het voormalige Rhodesië, is volgens velen één van de mooiste landen van Afrika en schatrijk aan natuurschoon, wildlife en kostbare bodemschatten als goud en diamanten. Helaas is het ook een land van grote armoede want dankzij het politieke beleid zien de meeste burgers van deze rijkdom niets terug en belandt het grote geld in de zakken van de rijke elite; een kleine groep op handen van Robert Mugabe, Afrika's langst zittende en misschien ook wel meest omstreden president. "Uitschot" noemde een taxi chauffeur hem en hij was niet de enige. Landhervormingen waarbij, vaak met geweld, grond van de blanken werd afgenomen, zelfverrijking, politiek geweld, verkiezingsfraude, intimidatie, martelingen en zelfs het vermoorden van tegenstanders; al meer dan dertig jaar houdt hij het land in een beklemmende greep van onderdrukking en armoede en het lijkt alsof het volk met ingehouden adem wacht totdat de inmiddels 91-jarige president het loodje legt en iemand anders het roer overneemt. De hoop op een betere toekomst broeit en is zelfs voor ons voelbaar, maar vooralsnog houdt iedereen zich wijselijk stil want op het openlijk uiten van kritiek staat nog altijd een gevangenisstraf, of erger. 

 

Positief verrast 

Erg dure levensmiddelen, hoge brandstofprijzen en geldautomaten waar je maar paar Dollar per keer kunt pinnen. Afgaand op de verhalen van andere reizigers zijn we voorbereid op het ergste, maar komend vanuit Mozambique, zijn we positief verrast. De brandstof is vergelijkbaar, de supermarkten hebben weer volop keus tegen bovendien prijzen die lager liggen dan in Mozambique en het geldautomaat vraagt ons schaamteloos een keuze te maken uit bedragen tot wel 2000 Dollar. Nog niet gerust op de situatie in de rest van het land trekken we maar gelijk een flink bedrag uit de muur en slaan we bij de supermarkt een kar vol boodschappen in. Een welkome aanvulling want in Mozambique was veel niet te koop of te duur. Likkebaardend lopend we door de winkel en bedenken we wat we de komende dagen willen eten.  

 

overland zimbabwe

 

Of we een hond hebben? 

Voor ons is Zimbabwe ook het eerste land waar we niet al van verre opvallen, want na het passeren van de grens dragen alle auto's ineens weer gele kentekenplaten en zien agenten vaak pas nadat ze ons hebben gestopt, dat we in een buitenlandse auto rijden. Een ontdekking die zonder uitzondering leidt tot een vriendelijke begroeting waarna we meestal snel weer mogen doorrijden. Meestal, maar niet altijd. De magere agent, die ons aanhoudt in Mutare, komt vastberaden en met het bonnenboekje in al in zijn handen, op ons toe gelopen. Hij is duidelijk op zoek naar een reden om ons te bekeuren maar dan moet hij wel van goede huize komen. We zien hem denken: "witte reflectiestickers op de voorkant, rode reflectiestickers op de achterkant, LHD-sticker die vertelt dat onze auto links gestuurd is, twee gevaren driehoeken, gele vestjes, een brandblusser". Uiterst kritisch loopt hij een rondje om de auto, maar helaas voor de man hebben we aan alles gedacht. "Ok, you can go", zegt hij even later met duidelijke tegenzin en dan ineens vraagt hij ons of we een hond hebben. Hij duidt op de sticker van de honingdas die we in het Kruger Park hebben gekocht. De geblindeerde camperunit roept altijd wel een paar nieuwsgierige vragen op maar deze hebben we nog niet eerder gehad. Lachend helpen we hem ook uit die droom en met een gevoel van overwinning rijden we verder. Deze keer wel, maar een paar dagen later komen we er niet zo makkelijk vanaf. 

 

Huis vol herinneringen

The Farmhouse in Chimanimani is in veel opzichten een bijzondere plek waar de tijd lijkt stil te staan. Ganzen, kippen, schapen, koeien en paarden lopen rondom de oude koloniale boerderij, die in het leven van zoveel mensen een speciale plaats heeft ingenomen. Een huis dat groot geluk maar ook intens verdriet heeft gekend. De zelfgemaakte schilderijen, de oude foto's, de houten schommel aan de grote boom, de eenvoudige keuken met het ouderwetse gasstel, de versleten vloerkleden en ieder meubelstuk, deels zelfgemaakt en ooit in alle haast achter gelaten toen de situatie voor blanken te grimmig werd; alles in het huis vertelt een verhaal. The Farmhouse is meer dan een boerderij of gastenverblijf. Altijd was het een warm thuis voor de vele bewoners die er door de jaren heen hebben gewoond en zo voelt het ook nu nog. We zijn de enige gasten en twee dagen genieten we van het geweldige uitzicht op de omliggende bergen, van het oude huis, dat volledig tot onze beschikking staat, en van het "out of Africa-gevoel" dat de plek bij ons oproept. Een gevoel dat versterkt wordt wanneer Michael, de zwarte hulp, voor ons zorgt alsof wij zijn "blanke werkgever" zijn. De gordijnen en ramen worden iedere ochtend geopend en 's avonds weer dicht gedaan, het huis is altijd geveegd, in de vaas op het oude geborduurde tafelkleed staan iedere dag vers geplukte bloemen, naast de schouw ligt altijd voldoende hout en aan het einde van de middag, wanneer de zon zakt en het buiten fris en koel wordt, steekt hij de openhaard voor ons aan. Voor Michael is het dagelijkse routine, maar voor ons voelt het wat ongemakkelijk en dankbaar voor alle zorgen nodigen we hem uit voor een kopje koffie met vers gebakken kruidkoek. Verrast neemt hij onze uitnodiging aan, maar helemaal op zijn gemak voelt hij zich niet. Onze aandacht en vooral de gelijkwaardigheid waarmee we hem behandelen is voor hem net zo vreemd als zijn zorgen voor ons en wanneer we hem 's avonds ook nog uitnodigen voor het avondeten dan zijn we met stip de raarste gasten die hij ooit heeft gehad. Verlegen slaat hij de uitnodiging dan ook af, maar wanneer we een beetje aandringen wil hij toch wel heel graag wat te eten en terwijl wij ons met een bord op schoot voor de open haard verschansen vertrekt Michael met een bord vol linzen naar zijn huisje want samen aan tafel is toch echt een brug te ver. De lome uren op de veranda en de lange avonden voor de open haard; de Farmhouse is een unieke plek die ons op een vreemde manier even "thuis" laat voelen, maar slapen doen we zoals iedere nacht in ons eigen huisje onder de grote boom. 

 

overland zimbabwe

 

Groot stenen huis 

Ooit moet het één van de grootste Middeleeuwse steden in het Afrika ten zuiden van de Sahara zijn geweest. De ruïnes van Great Zimbabwe, wat groot stenen huis betekent, vertellen van een hoog ontwikkelde beschaving en de 11 meter hoge en tot wel 5 meter dikke cementloze muren van de koninklijke verblijven staan in schril contrast met de huidige hutjes van klei en leem die in de verte zichtbaar zijn. Rustig slenteren we langs de oude afgebrokkelde
muren en hoewel minder indrukwekkend dan de bouwwerken uit het Midden Oosten is het toch een bijzondere plek. Het zijn tenslotte deze ruïnes waaraan het huidige Zimbabwe zijn naam dankt. Het is bovendien een mooie ochtend met prachtig licht maar ondanks het vroege tijdstip is het al behoorlijk heet. Hijgend en zwetend bereiken we even later dan ook de top van de heuvel waarop het tweede complex is gebouwd. Ook hier weer een groot stenen bouwwerk maar veel mooier dan de restanten van de oude tempel is het onbelemmerde uitzicht over de omgeving, de ruïnes en het verderop gelegen stuwmeer. Een zacht briesje helpt ons afkoelen en een tijd lang genieten we van het prachtige uitzicht. Alleen het geluid van vogels en insecten doorbreekt de stilte die tussen de oude muren hangt. Het is maar goed, dat we toch helemaal naar boven zijn gelopen, bedenken we voldaan, en dat we daarbij het nieuwe pad hebben genomen blijkt een goede beslisssing want de oude route die we op de terugweg nemen is een stuk steiler met halverwege een wel hele smalle doorgang. Tien minuutjes later zijn we terug bij de auto en vertrekken we richting Gweru. 

 

overland zimbabwe

 

Bijna een nieuw record 

Zimbabwe is het land van de verkeerscontroles en hoe voorzichtig we ook zijn, onderweg naar Gweru zijn we toch echt het haasje wanneer een vriendelijke agent ons zijn lasergun on de neus drukt die onomstotelijk weergeeft, dat we 15 kilometer te hard hebben gereden. Er is geen ontkomen aan en 20 Dollar lichter rijden we verder om een paar uur later opnieuw tegen de lamp te lopen wanneer een agent ons weet te betrappen op het niet stoppen voor een verplicht stopbord. Dat de weg helemaal leeg is doet aan de verplichting om te stoppen niets af en omdat onze auto niet helemaal tot stilstand is gekomen hebben we een verkeersregel overtreden. Tja, feitelijk heeft de alleraardigste agent volkomen gelijk, maar opnieuw 20 Dollar aftikken zijn we niet zomaar van plan. Deze keer geven we ons dan ook niet zo snel gewonnen. We praten als brugman en houden een heel pleidooi, waarna de prijs al snel met de helft zakt. De man lacht en blijkt gevoeliger voor ons charmeoffensief dan verwacht en dus gooien we er nog een schepje bovenop. Met veel gevoel voor drama vragen we of hij ons niet alleen een waarschuwing kan geven met dan van onze kant de plechtige belofte, dat we voortaan voor ieder stopbord zullen stoppen. "Echt waar je kunt me geloven, ik ben een eerlijke man", zet Markus zijn belofte kracht bij. De man lacht en vraagt dan bloedserieus "Oh ja? Ben jij je vrouw dan altijd trouw geweest?" Een deugd die duidelijk niet vanzelfsprekend is in Afrika. Nu is het mijn beurt en wanneer ik zijn veronderstelling bevestiging verandert zijn gezicht in een brede glimlach. Tegen zoveel goedheid valt niets meer in te brengen. "It's OK", is uiteindelijk zijn verlossende antwoord en nadat hij ons nog een veilige reis wenst mogen we gaan. Pfff, dat waren bijna twee bekeuringen op één dag. Voortaan toch beter opletten. 

 

Afrikaanse logica

7 jaar hebben ze het volgehouden, maar nu zijn ze toch echt aan vervanging toe en dus schieten we regelmatig een Bata winkel binnen op zoek naar een paar nieuwe safarischoenen voor Markus. Helaas tot nu toe zonder succes, maar dan ineens zien we ze staan. De lodge, waar we ons inschrijven, maakt reclame voor de nabij gelegen Bata-fabriek en het blijkt geen enkel probleem om de schoenen voor ons te bestellen. Dat klinkt goed en vol goede moed rijden we twee dagen later langs de fabriek om de bestelling af te halen, maar Afrika zou Afrika niet zijn, als het in 1x goed zou gaan. Hadden ze een paar dagen geleden niet de juiste maat, nu is het de verkeerde kleur. Jammer, bedenken we gelaten, maar de welwillende medewerker weet een oplossing en belt snel een collega uit een andere winkel die onmiddellijk met het juiste paar op de lokale bus springt. We hoeven alleen maar even te wachten totdat ze er is. Een goed bedoelde actie, maar zelf langs de winkel rijden was sneller gegaan. De collega is bijna een uur onderweg, maar wel met het juiste model in de juiste maat en ook nog in de juiste kleur. Eindelijk! Maar hoe komt ze nu weer terug in de stad? Natuurlijk, dat blijkt al snel ons probleem en dus verschans ik me met schoenendoos en al achter in de bak terwijl de Bata-medewerkster verlegen naast Markus in de auto klimt. Dit is nou typisch Afrika. 

 

  

Koning der dieren 

Ooit was het het meest verspreide zoogdier ter wereld en bevolkte het de steppes van Afrika, Europa, Azië en India, maar de tijden zijn veranderd. Na een gesprek met de manager van de lodge duizelen de getallen ons voor de ogen; maar één ding is duidelijk. Het voorbestaan van de Afrikaanse leeuw hangt aan een zijden draadje en daarmee ook dat van Afrika’s prachtige flora en fauna want het verdwijnen van haar belangrijkste roofdier, dat aan de top van de voedselketen staat, zal een desastreuze impact hebben op de biodiversiteit van het haar geweldige natuur. Grazers zullen in grote aantallen toenemen, overbegrazing zal het land veranderen, voedsel zal schaars worden en ziektes zullen de groeiende kuddes bedreigen. Het zijn slechts een handje vol gevolgen die nu al zichtbaar zijn in Burundi waar de laatste leeuwen zijn uitgestorven. De vraag is of het tij nog gekeerd kan worden. Door ziekten en inteelt worden de populaties steeds kleiner en zwakker en lopen de aantallen zo snel achteruit, dat van de 85 leefgebieden op het continent slechts 5 een populatie hebben die groot genoeg is om het voorbestaan van de soort op langere termijn te waarborgen. Schattingen gemaakt in 2002 schetsten het duistere scenario dat in 2050 de leeuw in Afrika verdwenen zal zijn. Een verdrietige prognose die helaas, zo blijkt volgens de laatste data, veel te rooskleurig was. Tussen 1975 en 2002, een periode korter dan ons leven, is de populatie van zo'n 200.000 – 300.000 leeuwen geslonken tot maar 20.00 – 30.000. Dat is een vermindering van 90% in nog geen 30 jaar tijd. Het is de grootste daling van alle zoogdieren op het continent en de laatste ontwikkelingen geven weinig hoop op verbetering. Een snelle afname van het aantal leeuwen in Kruger, één van de 5 grootste concentraties die de wereld nog kent, en het verdwijnen van de laatste leeuwen in Burundi zijn sterke aanwijzingen, dat de leeuw wel eens sneller kan verdwijnen dan verwacht. Alleen al in de laatste 10 jaar is 30% van alle leeuwen verdwenen en wanneer de aantallen in dat tempo blijven dalen, dan is het niet ondenkbaar dat over er 10 jaar bijna geen leeuwen meer zullen zijn. De ontwikkelingen zijn zorgelijk en terwijl de aantallen blijven dalen en veel van de traditionele fok- en herintruductieprogramma's geen structurele oplossing beloven krijgen de wakker geschudde regeringsleiders en natuurbehouders steeds meer interesse in het tot voor kort zeer omstreden 4-fasen fokprogramma van Stichting Alert. Een stichting die zich inzet om de Afrikaanse leeuw in het wild te behouden door met behulp van in gevangenschap geboren leeuwen gezonde troepen wilde leeuwen met goede bloedlijnen te fokken die weer uitgezet kunnen worden in het wild. Een stichting nauw verbonden met het Antelope park in Gweru. De prachtige lodge waar we een paar dagen vertoeven en een wel heel bijzondere wandeling maken. 

 

overland zimbabwe

 

Wandelen met leeuwen.

Arusha en Armani, twee mannelijke leeuwenwelpen van 8 maanden oud dartelen voor hun verzorgers uit. De puppy vlekjes op hun nog veel te dikke poten verraden dat ze nog erg jong zijn. De wandelingen zijn een belangrijk deel in hun opvoeding en moeten hen vertrouwd maken met de natuur. Ze zijn niet aangelijnd en wij gaan waar de welpjes gaan. De frisse ochtendlucht maakt ze levenslustig en ze stoeien er flink op los. Soms, zo vertelt onze gids, wanneer ze een zebra tegen komen, gaan ze er wild achteraan en dan moeten wij volgen. Net als huiskatten strijken ze met hun kop langs onze benen en vinden ze het heerlijk om geaaid worden. Een beetje onwennig strijken we over hun verrassend stugge haren terwijl we hun nu al imposante klauwen niet uit het oog verliezen. Over 10 maanden wanneer ze te groot zijn om veilig mee te wandelen zullen ze worden overgeplaatst naar fase 2 waar ze zullen leren jagen en uiteindelijk samen met andere, in gevangenschap gefokte leeuwen, een gezonde troep zullen vormen die zal leren om zonder hulp van mensen in het wild te overleven. Uiteindelijk zullen daar jongen uit voorkomen. Gezonde in het wild geboren jongen die nooit met mensen in aanraking zijn geweest en om deze jongen gaat het. Dit zijn de leeuwen die het voorbestaan van het leeuw in Afrika moeten waarborgen. Arusha en Armanie hebben geen weet van de taak die op ze ligt te wachten. Voor hen zijn de ochtend- en middagwandelingen een uitje die ze vooralsnog niet graag alleen zouden ondernemen. Het gebrul van een volwassen mannetje of het getetter van nabij wonende olifanten doet ze aarzelen. Even zijn ze bang om door te lopen, maar na een bemoedigende roep van de oppassers komen ze er dan toch aan gedrenteld waarbij ze beurtelings over elkaar heen vallen. Ruim een uur duurt onze wandeling en de ervaring was er eentje om nooit te vergeten. Het contact met de leeuwen, de wandeling maar ook de klik met de oppassers; het was een bijzonder uitstapje waar we allemaal van hebben genoten. Arusha en Armanie zullen nooit helemaal vrij zijn. Vooralsnog zijn de schattige welpjes vooral een lucratieve bron van inkomsten voor de lodge en een middel om het dure fokprogramma te financieren. Die avond doorkliefd een zwaar gebrul de stilte en laat de koning der dieren van zich horen. Een magisch geluid dat alle andere geluiden onmiddellijk doet verstommen en dat hopelijk nog lang mag opgaan boven de Afrikaanse steppes.  

 
Mana pools 

"Misschien anderhalf uur" is het twijfelachtige antwoord dat we keer op keer krijgen wanneer we naar de conditie van de weg vragen. Unaniem zijn ze in hun schatting, en unaniem zitten ze er naast. De eerste 35 kilometer naar één van de meest afgelegen wildparken van Zimbabwe is zo slecht, dat de auto, zo gauw we boven de 25 kilometer per uur uit komen, bijna uit elkaar rammelt en dat terwijl we ondertussen met een spuitbus met Dettol de venijnig stekende tseetsee vliegen van ons af proberen te houden. Het is een slopende rit en wanneer we de eerste poort bereiken en de geschatte reistijd er al ruimschoots op zit, zijn we nog niets eens halverwege. Gelukkig worden de wasbordribbels op het tweede deel iets minder en kunnen we op sommige stukjes de snelheid wat opschroeven. Op andere plekken is het juist weer flink oppassen geblazen voor modderputten en diepe kuilen. Het is een lange rit en pas na 3,5 uur ploeteren bereiken we de camping. Een plek waar het, wanneer we de verhalen mogen geloven zwart zou moeten zien van de dieren, maar net als de informatie over de weg blijken ook deze verhalen mooier dan de werkelijkheid. Of we zitten in het verkeerde seizoen, dat kan natuurlijk ook. Zelfs de info van het boekingskantoor, dat pas na veel gezeur een plekje voor ons wilde reserveren op de volgeboekte camping, blijkt onbetrouwbaar want als we het terrein oprijden is het er uitgestorven. Hoezo volgeboekt? Twee dagen lang zijn we helemaal alleen en zijn onze enige buren de vrolijk plonzende nijlpaarden in de snelstromende Zambezi recht voor onze deur en de apen die loeren op een kansje om iets van ons buit te maken. Alleen en zonder de bescherming van een stevige omheining zijn we extra op onze hoede, maar de eerste dag en nacht blijft het rustig. De nijlpaarden blijven op afstand en dat geldt ook voor de roofdieren. Het is de tendens van ons verblijf, maar de geweldige plek en het prachtige uitzicht over de rivier en de bergen van Zambia aan de overkant maakt het gebrek aan dieren ruimschoots goed en na een luie dag in de wildernis verschuilen we ons ook de tweede avond weer dichtbij het kampvuur. De zaklamp maakt overuren, want vanwege de steeds dichterbij komende nijlpaardgeluiden houden we de oever goed in de gaten en dan ineens valt ons oog op een grote donkere schaduw. Het is te groot voor een nijlpaard en wanneer we nog een keertje schijnen zien we de contouren van een olifant. Het is een enorm mannetje en knabbelend aan de waterplanten komt hij langzaam dichterbij. We blijven buiten totdat slechts een smalle rand bomen en struiken ons nog van het grote beest scheidt, maar dan maken we ons uit de voeten. Snel ruimen we alles op het verstoppen we ons in de auto. Een goede beslissing want nog geen kwartiertje later staat hij nog maar een paar meter van ons vandaan. Het beest is even fascinerend als beangstigend en gespannen houden we hem vanachter het muskietengaas in de gaten. We hopen maar dat hij geen kwade bedoelingen heeft want zelfs onze robuuste Landcruiser is geen partij voor zo'n grote olifant. Het zijn lange minuten moment en we hebben geen idee wat we moeten doen. De olifant is inmiddels zo dichtbij. Om te voorkomen dat hij ons "ziet" ritsen we het tentdoek maar een stukje verder dicht en dan is de olifant klaar met ons. De grote reus schrikt van het geluid en net zo ongemakkelijk door onze aanwezigheid als wij door de zijne draait hij zicht abrupt om en gaat er in een koddig huppelgangetje als een haas vandoor. Veel te gespannen om weer naar buiten te gaan en veel te opgewonden om direct in slaap te vallen liggen we nog lang wakker en luisteren we ingespannen naar de geluiden van de natuur. 

 

overland zimbabwe

 

Wie gaf het bevel?  

Op de vlucht voor de olifant zijn we zo vroeg op bed gegaan, dat we voor dag en dauw ontwaken. Wanneer we naar buiten kijken zien we de zon net opkomen boven de Zambezi. Het is een prachtig gezicht en enkele minuten liggen we te genieten van het licht dat bijna iedere minuut van kleur verandert en dan staan we op. Om de verzengende hitte van de afgelopen dagen te ontlopen besluiten we direct te vertrekken. Misschien hebben we op dit vroege tijdstip nog geluk met de roofdieren. Verse sporen in het vochtige zand verraden dat ze vlakbij moeten zijn. We kijken goed om ons heen, maar voordat we ze zien heeft de geur ze al verraden. Voor ons op het pad zit een groep hyena's. Te oordelen aan hun vieze snuiten en hun ronde natte lijven hebben ze zojuist hun buikjes vol gegeten en afgaand op de geur moet dat een kadaver in ver gaande staat van ontbinding zijn geweest. De geur is onbeschrijfelijk smerig en blijft zelfs nadat ze uit het zicht zijn verdwenen nog lang hangen. Het is een mooie afsluiter van een park waar niet de grote dieren maar juist de allerkleinsten ons hebben verwonderd. Terug van een game drive zien we, kort nadat we de auto hebben geparkeerd, ineens een enorme sliert met termieten recht op ons afkomen en binnen een paar tellen wemelt het achter de auto van de beestjes. Verbaasd grap ik tegen Markus, dat het vast de werktermieten zijn die er door hun baas op uitgestuurd zijn om de gangen die hij zojuist heeft stukgereden weer te repareren. "Jij, bent gek", zegt Markus lachend en vertrekt naar de douche, mij achterlatend met om mij heen honderden centimeter grote termieten die ijverig heen en weer rennen. En dan ineens, alsof iemand een onhoorbaar commando heeft gegeven vormt de krioelende massa weer een lange sliert en vertrekken ze in dezelfde richting als waaruit ze zijn gekomen. Wanneer ik goed kijk zie ik tot mijn verbazing dat ze allemaal een stukje afval tussen hun scharen dragen. De één een zandkorrel, de ander een stukje blad en een volgende wat gruis. Er is er niet eentje die met lege "handen" terug gaat. Wanneer Markus een paar minuten later van de douche terug komt is er geen termiet meer te bekennen en is de rust terug gekeerd. Verbijsterd bedenken we hoe dicht ik met mijn grapje bij de waarheid zat en hoe fascinerend mooi onze natuur is. Honderden kleine beestjes die als een strak gedisciplineerd leger de schade komen repareren die vele meters verderop is aangericht en daarna met de afval in hun scharen in mars formatie waar verdwijnen. 

 

Nederlands onderonsje

Geen zin in nog meer offroad avontuur besluiten we via het asfalt naar de beroemde Victoria Watervallen te rijden. Een omweg van 1200 kilometer, maar alles beter dan nog meer gehobbel. We hebben er even genoeg van. In twee dagen rijden we terug naar Antelope Park waar Markus een dagje gaat vissen. Daarna rijden we door naar Matobo NP. Geen park met beesten deze keer, maar een onwerkelijk landschap van bush en bergen bestaande uit enorme stenen. Het landschap heeft iets sprookjesachtigs en het uitzicht vanaf het graf van Cecil Rhodes is adembenemend. Het is de hoogste berg in de omgeving en de vruchtbare regens van de afgelopen maanden hebben de bovenkant bedekt met een dun tapijt limoengroene mossen dat zo helder van kleur is dat het haast reflecteert in het felle zonlicht. Daar bovenop liggen kleurrijke hagedissen zich op te warmen in de zon. Het is in veel opzichten een verrassend park en een beetje handig gebruik makend van de regels mogen we er twee dagen blijven voor de prijs van één en dat is geen slechte deal in een land met de duurste nationale parken van deze reis. Geen wonder dat er zo weinig bezoekers zijn. Het verbaasd ons dan ook niets, dat we ook op deze camping weer de enige gasten zijn, maar dat blijft niet zo. Aan het einde van de middag, net voordat de zon onder gaat, rijdt een grijze Defender het terrein op en horen we bekende klanken. "Hé, Nederlanders", roepen we verrast waarna twee vrolijk zwaaiende landgenoten uitstappen en naar ons toe komen. We maken kennis met Ray en Wendy, overlanders die al ruim twee jaar onderweg zijn. Er is zoveel herkenbaarheid en er zijn zoveel verhalen te delen, dat de eerste kennismaking pas eindigt wanneer we tegen elven op bed gaan en de volgende dag begint al net zo gezellig als de vorige is geëindigd. Daarna gaan we ieder weer een kant op. Wie weet; we vliegen omstreeks dezelfde tijd terug naar Nederland, dus misschien tot in Kaapstad? 

 

overland zimbabwe

 

Op de bon 
Twee weken zijn we nu in Zimbabwe en minstens 100 politiecontroles zijn we al gepasseerd. Op een enkel incident na was dit bijna altijd zonder problemen, maar vandaag zijn we weer aan de beurt wanneer we opnieuw worden betrapt op een snelheidsovertreding. Zeventien kilometer rijden we te hard en dat gaat geld kosten. De agente die ons aanhoudt is niet gevoelig voor het charmeoffensief dat Markus inzet en houdt voet bij stuk; deze keer geen gratie en ook geen korting. De dame houdt er strenge principes op na en die gelden voor iedereen zo blijkt, want terwijl we staan te wachten op de administratieve afhandeling van onze overtreding, slingert ze moeiteloos nog een collega op de bon voor hetzelfde vergrijp. Ook hij maakt geen schijn van kans. Met deze bekeuring staat de teller op twee en zo blijft het gelukkig ook, al hadden het er met gemak veel meer kunnen zijn. 

 

Een les in saamhorigheid

Zimbabwe is een aaneenschakeling van mooie overnachtingen en ook vandaag treffen we het weer. Dankzij een tip van Wendy en Ray vinden we een heerlijk plekje bij de Ivory Lodge. Een prachtige plek aan de rand van het Hwange NP, met een geweldige waterhole en een comfortabele uitkijkpost. Het is een favoriete plek voor olifanten en in het licht van een paar grote lampen zien we de eerste avond zeker zestig olifanten voorbij komen die soms op maar twee tot drie meter afstand van de schuilplaats zout komen likken. Nog nooit zijn we zo dicht bij zo'n grote groep olifanten geweest. Het is een geweldig gezicht en via Wi-Fi proberen we met facetime naar Nederland te bellen zodat we het beeld kunnen delen met onze ouders. Helaas is de verbinding daarvoor niet goed genoeg. Jammer, want hoeveel foto's we ook maken en hoeveel verhalen we ook schrijven het is niet hetzelfde. Lange tijd zitten we ademloos te kijken en zijn we onder de indruk van de saamhorigheid van deze machtige beesten. Groot of klein, oud of jong; de olifanten zijn erg sociaal en voor allemaal is er een plekje bij het water of de zoutlitplek waarbij vooral de kleintjes niet vergeten worden. 

 

Regen en zandvlooien 
De volgende dag is een druilerige dag en de dag erop is het nog natter. De regen valt met bakken uit de hemel en van de toeristen die doorweekt van hun game drive terug keren vernemen we dat ook de dieren zich in hun schuilplaatsen hebben terug getrokken. Ze hebben niets gezien en als we de weersberichten mogen geloven, zal dat de komende vijf dagen niet veranderen. We besluiten Hwange te laten schieten en door te rijden naar de Victoria Falls, waar we voordat we ook maar iets gaan doen eerst de auto uitmesten. De afgelopen dagen zijn we bijna opgegeten door de zandvlooien en we vermoeden dat er zich ook een paar in de auto hebben verstopt. Kleding, dekbed, matrassen, kussens en dekens; alles gaat naar buiten en wordt grondig uitgeklopt. Nu maar hopen dat ze weg zijn.

     

De rook die dondert  

Na een uurtje flink doorwerken is de auto schoon en tot onze grote verrassing de lucht opgeklaard. Onstuimig als het weer is besluiten we geen tijd te verspillen en wandelen we onmiddellijk naar de wereldberoemde watervallen. In het zonnetje ziet de wereld er toch net even mooier uit dan in de regen, al lijkt dat eenmaal ter plekke nauwelijks uit te maken. Verdeeld over meerdere watervallen stort de machtige Zambezi, één van Afrika's grootste rivieren, zich als een muur van water met zoveel geweld naar beneden dat de spray die opstijgt ons als een harde regen striemend in het gezicht slaat en zelfs onze regenponcho's kunnen niet voorkomen dat we drijfnat worden. Kijkend naar de donkere wolken boven ons, vragen we ons verwonderd af of het misschien toch regent, maar dat doet het nietDe watervallen lijken in geen enkel opzicht op de watervallen van 7 jaar geleden toen we ze bezochten aan de Zambiaanse zijde van de grens. Toen aan het einde van de droge tijd, waren ze maar een fractie van wat we nu zien. Of misschien beter gezegd "niet zien", want de nevel, veroorzaakt door 1,1 miljoen liter water die iedere seconde van grote hoogte naar beneden dendert is zo dicht, dat het ons op sommige plekken het zicht op de watervallen volledig ontneemt en dat terwijl we er met onze neus bovenop staan. Het is zoals lokale naam voor de watervallen al zegt: "rook die dondert". Het natuurgeweld is alles overweldigend. "Nu moet je wel in de schepping", geloven zegt onze Afrikaanse buurman opgewonden. "Kijk, dit is nou God!", zegt hij wijzend naar het niet te temmen natuurgeweld. De man verwoordt ons gevoel. Uitgelaten en nat tot aan onze onderbroek wandelen we aan het einde van de middag rustig terug naar de camping. Het geraas van het watergeweld blijft tot in het dorp hoorbaar en wordt alleen overstemd door het doffe geluid van overvliegende helikopters.

 

overland zimbabwe

 

Op de vlucht 

En dan zit onze laatste dag in Zimbabwe er op. Terug bij de auto lijkt alles in orde. De zandvlooien houden zich rustig maar de bar op de hoek niet. We liggen nog maar net in bed of de eerste discodreunen verdrijven de rust. Het geluid staat zo hard, dat de zware bassen de aarde doen trillen. Het lawaai overschrijdt elke fatsoensnorm, maar daar heeft de bar duidelijk geen boodschap aan. Kijkend op de klok zien we dat het nog geen half tien is. "Dat wordt nog een lange nacht", bedenken we wanhopig. We draaien ons nog maar een keertje om, maar slapen is onmogelijk en nadat we ongewild naar nog vier disconummer hebben liggen luisteren is de maat vol. Geïrriteerd haasten we ons uit bed en bedingen we bij de beveiliging een plekje elders op het terrein. De volgende dag eisen we het geld van de tweede overnachting terug en rijden we naar Botswana.    
    

Het andere gezicht 

"Hello, how are you?" We moeten even wennen aan het feit dat de steller van de vraag niet perse op een antwoord zit te wachten, maar het blijft een vriendelijk gebaar. Bij iedere begroeting wordt steevast gevraagd hoe het met ons gaat. Het is een grappige gewoonte die voor ons de gastvrijheid en vriendelijkheid van het Zimbabwaanse volk symboliseert. Zimbabwe is een leuk land met een heleboel mooie plekken, maar het zijn vooral de warme, vriendelijke en opvallend beleefde mensen die ons hart stelen. Een land, dat zich wat haar mensen betreft kan scharen in het lijstje met landen waarin zich ook Iran, Pakistan en Soedan bevinden. Allemaal landen met een omstreden regering en een slecht imago, maar met een vriendelijke gastvrije bevolking die er alles aan doet om de buitenwereld het tegendeel te bewijzen. Vele jaren van ellende hebben geleid tot saamhorigheid en vrijgevigheid en van de Zimbabwanen een veerkrachtig en ondernemend volk gemaakt dat leeft volgens het principe: "als het stuk is maak het dan, kun je het niet maken, accepteer het dan of verander je leven". Een land ook, waar we ons erg welkom en tegen alle verwachtingen in ook erg veilig hebben gevoeld.

 

overland zimbabwe

 

Wist je dat ....  

- in de supermarkten Bijbels gewoon naast de chocolade bij de kassa's liggen en je van je telefoonprovider dagelijks een gratis sms-je met een Bijbeltekst krijgt. 

- Zimbabwe het land is van de politiecontroles en 10 controles op 200 kilometer geen uitzondering zijn.

- Sinds 2009 de Amerikaanse Dollar het officiële betaalmiddel is, en dat terwijl het gebruik van deze zelfde valuta in de jaren daarvoor nog strafbaar was. 

- Homo-activiteiten streng verboden en zwaar strafbaar zijn terwijl lesbische activiteiten gewoon legaal zijn?