Select another language

Swaziland 2015 

26 februari 2015 - 1 maart 2015

 

Route: Mahamba (grens met Zuid-Afrika) - Manzini - Ezulwini Valley - Mlilwane NP - Oshoek (grens met Zuid-Afrika)  

Afrika's laatste monarchie 

Swaziland, het kleine landje op de grens tussen Zuid-Afrika en Mozambique is Afrika's laatste absolute monarchie. We vinden hem afgebeeld op portretten, op souvenirs en zelfs op lappen stof. De koning is er de onbetwiste leider die door zijn volk alom wordt geprezen en geëerd. Het is een samenleving met een sterke traditionele cultuur waar het zelfs bij de wet is geregeld dat je als man meerdere vrouwen mag trouwen, maar waar diezelfde wetgeving homoseksualiteit verbiedt en zelfs strafbaar stelt. Een geldboete of gevangenisstraf is niet ongebruikelijk. En natuurlijk geeft de koning als vader des vaderlands zelf het "goede" voorbeeld. 

 

Klein vuur 

Voor ons is het slechts een doorreisland waar we niet meer dan een lang weekend verblijven. Veel te weinig om het land te leren kennen, maar genoeg om even de sfeer te proeven. Het is ook het eerste en enige land van de reis waar we alle nachten op dezelfde plek verblijven. Dagen die we doorbrengen in Mlilwane, één van de bekendste nationale parken van het land. Het is een klein park, waarin we dankzij het gebrek aan roofdieren, olifanten, buffels en ander groot wild kunnen wandelen te midden van de zebra's, gnoes en allerlei soorten bokjes en dat is een geweldige ervaring. Maar het mooiste van alles zijn de dieren die gewoon op de camping voorbij komen. De everzwijnen die om de auto scharrelen, de impala's die voor het toiletgebouw slapen, de zebra's die vlakbij op het veld grazen en de nyala's die gewoon uit onze hand eten. Het is een heerlijke plek met, tot onze verbazing, een heleboel Nederlanders. Minstens de helft van de gasten zijn landgenoten en zo gauw ze de vertrouwde gele kentekenplaten van onze auto opmerken zijn de nieuwsgierige vragen niet meer van de lucht en moeten we heel wat keren ons verhaal doen. Mlilwane, dat "klein vuur" betekent en zijn naam dankt aan de branden die regelmatig ontstaan na blikseminslag geeft ons het beste van alles en tijdens onze tweede nacht trilt de aarde en klinkt de donder zoals we nog nooit eerder hebben meegemaakt. Het lijkt wel alsof de omgeving de donder bijna letterlijk opzuigt. 

 

  

 

Naar de markt

De grote souvenirsmarkt in de Ezulwini vallei herinneren we ons als lange bonte straat met kraampjes vol handgemaakte snuisterijen. Een plek met gewillige verkopers waar tussen het vele prul altijd wel iets leuks te vinden is. Het is een plek die we beslist niet willen overslaan maar deze keer is het even zoeken. Nieuwe glimmende gebouwen hebben de houten kraampjes verjaagd naar een nabij gelegen veldje en het lijkt alsof de klandizie niet mee verhuisd is. Het grootste deel van de tijd zijn we zelfs de enige bezoekers. Het zijn duidelijk moeilijke tijden voor de verkopers die soms met aan wanhoop grenzende smeekbedes ons in hun winkeltje proberen te lokken. Beleefd gaan we bijna overal even kort naar binnen en voelen we de teleurstelling wanneer we er bij de meesten met lege handen weer uit lopen. Desalniettemin eindigen we met een hele zak vol leuke cadeautjes en een klein verkleurd beeldje van een hoender. Hoewel haar winkeltje niets aantrekkelijks te bieden heeft kunnen we de smeekbeden van deze vrouw niet weerstaan. "Als is het maar iets kleins, maar alsjeblieft koop iets bij mij ik heb het zo nodig", zegt ze terwijl de wanhoop in haar stem door klinkt. Het hoenderbeeldje is haar eerste verkoop sinds dagen.

 

Dodelijke traditie   
Polygamie; de traditionele huwelijksgewoonte in Swaziland, is de belangrijkste oorzaak van het feit, dat AIDS, de slopende ziekte die Afrika al jaren ontwricht, er explodeerde met als gevolg een gemiddelde levensverwachting van slechts 37 jaar en een ongekend groot aantal aidswezen. Wanneer we van de markt terug rijden naar het park treffen we vlakbij de ingang twee kleine jochies die vrolijk staan te zwaaien en overduidelijk erg nieuwsgierig zijn. Het zijn twee broertjes van zo'n 5 en 10 jaar en natuurlijk komt na een kort gesprekje de gebruikelijke vraag om geld. "We hebben geen ouders meer en moeten voor onszelf zorgen", is de uitleg die ze geven. Misschien is het de beleefde en bescheiden wijze waarop ze het ons vragen of misschien is het gewoon de stemming van de dag, maar iets zegt ons dat we de vraag niet zomaar kunnen negeren. Hoewel we het antwoord wel kunnen raden vraagt Markus naar de oorzaak en het is de oudste die antwoord. Zonder aarzelen en bijna emotieloos vertelt hij dat ze zijn gestorven aan AIDS. Hij maakt geen grote gebaren zoals de meeste bedelende kinderen vaak doen en het eerlijke ontnuchterende antwoord treft ons. Gewoon nog een grapje maken en dan vriendelijk afscheid nemen en doorrrijden zoals we meestal doen kunnen we niet. Het lijken verstandige jongens en nadat ze ons plechtig hebben beloofd het goed te besteden geeft Markus ze 100 Rand, duidelijk meer dan ze hadden verwacht of gehoopt. Het is maar een klein druppeltje op een enorme gloeiende plaat die snel weer verdampt zal zijn, maar voor de komende dagen hebben de jongens in ieder geval geld voor eten.  
 

 

 

Wist je dat .....

Ze in Swaziland de saaie betonnen bushokjes beschilderen en omtoveren tot ware kunstwerken.