Select another language

Namibië 2015

24 april 2015 - 06 mei 2015

 

Route: Mamuno (Grens met Botswana) - Windhoek - Outjo - Etosha NP - Omaruru - Swakopmund - Walvisbaai - Solitaire - Duwisib Castle - Aus - Lüderitz - Rosh Pinah - Sendelingsdrift (Grens met Zuid-Afrika)  

 

Waar het eens begon 

Een snelle overgang brengt ons terug in Namibië. Het land waar, bijna 10 jaar geleden, het idee van een lange overlandreis voor het eerst voet in onze gedachten zette. Dat we niet genoeg geld voor de wegenbelasting hebben is geen probleem. Zonder iets achter te laten mogen we het land in om bij het nabij gelegen winketje te pinnen; als we maar beloven dat we terug komen. We doen wat we beloven en niet veel later zoeven we over een strakke lege asfaltweg. De overgang is subtiel en de eerste 100 kilometers lijkt de omgeving op dat aan de andere kant van de grens, maar een uurtje voor Windhoek verandert het landschap. De eentonige bush verdwijnt en aan de horizon verschijnen de eerste bergen die het landschap weer diepte geven. Vóór ons opent zich een weidse wereld met mooie panorama's. En dan weten we het zeker; het is goed dat we Botswana hebben ingekort om nog één keertje door Namibië te trekken.

 

Animal Planet live

Nog één keertje Namibië; geen ontdekkingsreis langs nieuwe plekjes maar twee weken herinneringen ophalen te beginnen bij Etosha. Voor ons nog altijd één van de mooiste parken van Afrika en we hebben geluk. Nog geen twee minuten in het park steekt een leeuwin recht voor ons de weg over en ook elders in het park zien we veel wild. Maar veel kilometers maken doen we niet en het grootste deel van onze tijd vertoeven we bij de camping van Okaukeujo, Ethosha's bekendste waterhole, waar het een komen en gaan is van honderden dieren. Op welk moment van de dag we ook kijken; er is altijd wat te zien. Honderden springbokken, gemsbokken, impala's, kudu's en zebra's staan gebroederlijk zij aan zij te drinken om even later plaats te maken voor een grote kudde van wel vijftig olifanten die zich uitleven in het verkoelende water. Het schouwspel is ontroerend mooi en zo gauw ze na een klein uurtje, gehuld in een grote stofwolk net zo geruisloos verdwijnen als ze zijn gekomen, keren onmiddellijk de zebra's en antilopen terug. 's Avonds wanneer de bokjes de veiligheid van de bush hebben opgezocht is de verlichte waterhole het speelterrein van de zwarte neushoorns die grommend hun plekje aan het water verdedigen en slungelige giraffes die spichtig om zich heen kijken waarna ze voorzichtig hun lange voorpoten uit elkaar zetten om met hun lange onhandige nek naar het water te reiken. Ondertussen staat een eenzaam mannetjesolifant onverstoorbaar in het schijnsel van de grote lampen liters water naar binnen te werken terwijl de jakhalzen ongeduldig langs de oever scharrelen op zoek naar iets eetbaars. Dit is als een natuurprogramma maar dan live. In de nacht, wanneer de campinggeluiden zijn verstomd doorbreekt het gebrul van een leeuw, de huilende roep van de jakhalzen en de donkere vibraties van communicerende olifanten de stilte. Het zijn heerlijke dagen die we onderbreken met af en toe een duik in het zwembad. Dit is vakantie Afrikaanse stijl.

 

 

Blanken onder elkaar

"Sorry, de camping is vandaag helemaal volgeboekt", zegt de zwarte dame achter de receptie. Het is teleurstellende mededeling en hoe we ook klagen en zeuren ze houdt voet bij stuk. Al heeft het kampeerterrein van Okaukeujo wel 2x zoveel kampeerruimte dan ze aanbieden, er is voor ons geen plek. De dames achter de receptie zijn niet erg behulpzaam en sturen ons gewoon weg. Voor morgen hebben ze nog wel een plekje, maar die kunnen ze niet boeken. Daarvoor moeten we morgen terug komen. "Maar dat kan die inmiddels al weer vergeven zijn?" roepen we verbaasd. "Ja, dat kan", zegt de dame bevestigend. Het is een wonderlijk gesprek waar ook de gasten achter ons in de rij zichtbaar irritaties oproept. "Als er een blanke achter de receptie had gezeten, was het geen probleem geweest", zegt de Zuid-Afrikaan achter ons afkeurend. Het is voorspelbare reactie, maar helemaal ongelijk kunnen we de man niet geven. "En als wij zwart waren geweest, dan hadden ze ons ook niet weggestuurd", vullen we in gedachten aan. Wat we er ook van vinden, ook wij ervaren soms iets van de rassenscheiding die weliswaar is afgeschaft, maar in het dagelijkse leven nog altijd voelbaar is. We besluiten het anders aan te pakken en rijden naar de camping waar hulp al snel gevonden is. We treffen een groep Zuid-Afrikaanse vrienden en wanneer we ons probleem uitleggen zijn ze maar wat graag bereid om ons te helpen. Onmiddellijk krijgen we hun reserveringsnummer en mogen we ons op hun plekje laten registreren. Deze keer doet de dame achter de receptie niet moeilijk. Blank helpt blank, zo werkt dat hier in zuidelijk Afrika. 

 

Vakantie in eigen land  

Na een paar geweldige dagen in Etosha reizen we verder. De laatste drie weken van onze reis zijn aangebroken en met het einde in zicht is er iets verandert. Het reisgevoel heeft plaatsgemaakt voor vakantiegevoel. Vanaf nu zullen we alleen nog maar zuidwaarts reizen en met iedere kilometer die we dichter bij Kaapstad komen wordt de wereld weer luxer en moderner. In Swakopmund voelt het bijna als een vakantie in "eigen land". Duitse broodjes, kaizerschmarren, Schwarzwalder kirsch taart en ingeblikte zuurkool. Het stadje oogt net zo Duits als de lekkernijen bij de bakker terwijl de dikke vochtige zeemist voor een Nederlands weertje zorgt. Voor het eerst in maanden zitten we weer een avondje in de auto bij de kachel. We brengen er onze tijd slenterend van winkel naar winkel en van restaurant naar restaurant waar we ons tegoed doen aan oude vertrouwde lekkernijen.

 

 

Droog en leeg en toch zo mooi

Na een korte tussenstop in Walvisbaai waar we een grote groep dolfijnen door het rimpelloze water zien glijden verlaten we de koude kust en trekken we weer het binnenland in. Het is een abrupte overgang en nog geen kwartiertje later is de mist weg en brandt de zon vanaf een wolkeloze hemel weer genadeloos over een bijna onaards landschap. De verschillen zijn enorm en al gauw wordt het te warm voor onze lange kleren. De komende dagen rijden we langs de Namib en raken we opnieuw overweldigd door het landschap van 's wereld oudste woestijn. Zelfs na zoveel landen en zoveel kilometers is het voor ons nog altijd één van de mooiste routes ter wereld. Het is fascinerend hoe leeg en tegelijk gevarieerd de Namib kan zijn. Bergen met kale rotsen die dan weer scherp en puntig maar soms ook rond en verweerd zijn, uitgestrekte vlaktes schaars begroeid met lage stuikjes en een enkele boom met her en der een paar taaie gemsbokken die hebben leren overleven in deze barre omstandigheden, ogenschijnlijk kale valleien met dunne sprietjes die de wereld het ene moment een gele en het andere moment een lichtgroene gloed geven, duinen die variëren van donkerrood tot licht crème en alle kleuren er tussenin en lange gravelwegen tot aan de horizon met in de verte soms een stofwolk die een medereiziger verraadt. Het is een onwerkelijke wereld die droog, leeg en weinig vergevingsgezind is, maar tegelijk ook zo mooi. 

 

Ongebonden en vrij

Als oorlogstuig zijn er tijdens de Eerste Wereldoorlog naar toe gebracht en als oud vuil zijn ze een paar jaar later weer afgedankt en aan hun lot over gelaten in de barre droge woestijn bij Aus met slechts 1 boorgat als waterbron. Tegen alle verwachtingen in hebben enkele oorlogspaarden het destijds overleefd en zijn er vandaag de dag wilde paarden in Namibië. Hoe vaak we hier ook komen het blijft magisch deze edele dieren te zien wanneer ze ongebonden en vrij over de dorre vlaktes galopperen voordat ze worden opgeslokt door de leegte van de woestijn. Op een mooie manier vertolken ze hoe wij ons de afgelopen 14 maanden hebben gevoeld. Twee dagen verblijven we in Aus, daarna zakken we af naar de grens waar een klein pondje ons naar de overkant van de Oranje Rivier brengt, terug naar Zuid-Afrika. Het wordt erop of eronder. Ons eerste visum is verlopen, dus nu maar hopen, dat we tegen de regels in toch weer een nieuw visum voor Zuid-Afrika krijgen. Vanaf de overkant kijken we nog een keertje naar Namibië.  In de afgelopen 10 jaar zijn we er drie keer geweest en nog steeds hebben we er geen genoeg van. Het is en blijft voor ons één van de mooiste landen ter wereld met prachtige landschappen, een rijke flora en fauna, geweldige campings, kneuterige stadjes, de charme van Afrika, maar ook het comfort zoals we dan in Europa gewend zijn. Het was goed om terug te zijn.