Select another language

Mozambique 2015 

10 maart 2015 - 20 maart 2015

 

Route: Ressano Garcia (grens met Zuid-Afrika) - Maputo - Marracuene - Inhambane - Tofo - Ponta Barra - Vilankulo - Chimoio - Manica (grens met Zimbabwe) 

 

Chaos aan de grens

Zo gauw we de auto parkeren komen de ronselaars en geldwisselaars als hongerige hyena's op ons af. Mozambicaanse Meticais, autoverzekeringen, gevarendriehoeken, stickers, reflecterende vestjes; met man en macht proberen ze ons hun handel in de maag te splitsen en "nee" is duidelijk geen woord, dat in hun woordenboek voorkomt. Het is er een chaotische bende en na het georganiseerde Zuid-Afrika moeten we even omschakelen, maar al snel hebben we het juiste loket gevonden en beginnen we aan de grensformaliteiten. Een tijdrovend klusje deze keer want de weinig gemotiveerde medewerkers zijn niet alleen tergend langzaam de internetverbinding ligt er ook nog eens om de haverklap uit en zonder computer, zo wordt al snel duidelijk, komt niemand in beweging. Het is een kwestie van geduldig wachten en vriendelijk blijven lachten. Enkele uren later prijkt er in ons paspoort weer een nieuw visum en kunnen we eindelijk het land in. 

 

Afrika 

Met het passeren van de grens zijn we onmiddellijk in een andere wereld. We zijn terug in "zwart Afrika". Een rommelige wereld van chaotisch verkeer en armoedige winkeltjes, waar straatverkopers zich verdringen voor de ramen en deuren van overvolle taxibusjes, waar volumineuze vrouwen in kleurrijke sarongs weer van alles en nog wat op hun hoofd dragen, baby's weer met dekens op de rug van hun moeders worden vastgebonden en puffende vrachtwagens weer grote pluimen zwarte uitlaatgassen uitstoten. De weg daarentegen is verrassend goed en lijkt in geen enkel opzicht meer op het rampzalige asfalt vol verraderlijke gaten van enkele jaren geleden. 

 

Oorlog 

Na lang beraad en het aanhoren van vele goedbedoelde waarschuwingen besluiten we Maputo toch maar links te laten liggen en rijden we door naar een bekende camping, die in 7 jaar tijd, veel van haar glorie heeft verloren. De plek die slechts enkele jaren geleden nog overspoeld werd door rijke Zuid-Afrikanen met dure campers en snelle boten is leeg. Er zijn geen gasten, het gras staat hoog en de riet gedekte hutjes staan er vervallen bij. Het is een troosteloze aanblik en bijna beslissen we om rechtsomkeert te maken, maar dan worden we begroet door de eigenaar. Het is een vriendelijke Engelsman en natuurlijk zijn we van harte welkom. Wanneer we hem vertellen van ons eerste bezoek betrekt zijn gezicht. "Tja", zegt hij gelaten, "die tijd is voorbij". Het is de schuld van de Zuid-Afrikaanse media. "Oorlog in Mozambique", luidden de krantenkoppen van de artikelen die einde 2013 berichtten over de politieke onrusten en rellen die zich in het noorden van het land afspeelden en sinds die tijd komen er bijna geen toeristen meer. Soms heb ik wel 8 nachten geen gasten. Ik ben helemaal bankroet. Ik heb veel geld geleend en ben nu alles kwijt". Het is een treurig verhaal en in de vraag of we van plan zijn die avond in het restaurant te eten klinkt een bijna onuitgesproken smeekbede door; de hoop op wat extra inkomen. Voor de vorm vragen we nog even naar de prijs, maar ons besluit is reeds genomen. Wanneer we om half 7 het lege restaurant binnen wandelen staat er in de hoek een knus gedekte tafel voor ons klaar en serveert de kok een smakelijke vegetarische pasta. 

 

 

Vakantie  

Witte zandstranden en azuurblauw badwarm water. De prachtige stranden bij Tofo en Vilanculos maken hun reputatie zeker waar, maar het is vooral het rustige, weinig toeristische Barra dat ons hart verovert. Schaduwrijke afdakjes op een hagelwit strand omringd door grote palmbomen. De kleine landtong, die eens per maand bij volle maan verandert in een mini-eilandje, is een stukje paradijs op aarde. Een plek waar het leven eenvoudig is en tijd niet lijkt te bestaan. Samen met de Kersten en Ralf, mede-overlanders uit Duitsland, genieten we een paar dagen van deze magische plek en van elkaars gezelschap. Dagen waarin we leuke gesprekken afwisselen met eten, zwemmen, wandelen en lezen. Met zijn vieren maken we strandwandelingen bij zonsondergang, eten we de kokosnoten die van de bomen vallen en bakken we pannenkoeken. Het is er zelfs zo gezellig, dat we tot twee keer toe ons vertrek uitstellen.

 

De vis wordt duur betaald 

Na twee dagen vol loze beloftes hadden we er geen van allen meer op gerekend, maar dan komt er ineens een jongeman over de duinen met in zijn handen twee vers gevangen vissen. Mooie grote vissen die samen, zo zegt hij overtuigend, 9 kilo wegen. Uit zijn zak tovert hij een weegschaal tevoorschijn en hangt de zak met vissen eraan. "Kijk 9 kilo", zegt hij wijzend naar de meter waarna hij snel de zak weer weg haalt en de meter op bergt. Een opmerkelijke uitslag, want de weegschaal die we van de lodge hebben geleend geeft beduidend minder aan. De jongen ziet ons ongeloof en haalt een tweede weegschaal tevoorschijn waarmee hij zijn eerste meting bevestigt. "De weegschaal van de lodge is vast stuk", zegt hij, "want kijk ze zijn echt 9 kilo". Overtuigd van het feit dat hij ons probeert op te lichten controleren we de weegschalen met behulp van een grote fles water waarvan we het gewicht weten en dan ineens, tot onze grote verbazing, geven ze allemaal het juiste gewicht aan. Aha, betrapt. Voor de zekerheid vragen we hem de vissen nog één keertje te wegen en dan weten we het zeker. Deze keer staan we er met onze neus bovenop en zien we hoe hij vingervlug heen en weer schakelt tussen kilo's en ponden, maar wanneer we hem op zijn zwendel aanspreken houdt de jongen voet bij stuk en weigert zijn weegschaal te tonen. Het is een moeizame onderhandeling en pas na tussenkomst van de eigenaar lukt het ons om het juiste gewicht te achterhalen. Die avond sluiten we onze gezamenlijke dagen af met verse vis van de barbecue en de belofte elkaar in Europa een keertje op te zoeken. De volgende dag nemen we afscheid en reizen we door naar Vilanculos.  

 

 

Hulp uit onverwachte hoek

Na bijna een week niet van onze plek te zijn geweest zijn we flink ingeteerd op onze voorraden en met bijna niets eetbaars meer aan boord zetten we koers richting de eerste de beste grote stad. We hebben een flinke boodschappenlijst, maar dankzij de tussenkomst van een hulpvaardige tiener hebben we hem in no-time afgewerkt. De bank, het tankstation, de bakkerij, de supermarkt; onbaatzuchtig wijst hij ons de juiste adresjes en zelfs naar een nieuwe zonnebril hoeven we niet te zoeken want wanneer we terug komen bij de auto staat onze vriend alweer op ons te wachten. Deze keer in het gezelschap van een brillenverkoper die hij in allerijl voor ons heeft opgetrommeld. "You said you need glasses" zegt hij verwachtingsvol. We zijn met stomheid geslagen en onder de keurende blikken van een hele groep straatjochies past Markus bijna de gehele collectie en dan, bij één van de allerlaatste brillen, horen we ineens een goedkeurend "yes" uit het groepje op gaan. Deze vinden ze het mooist. De jongens hebben gelijk en trots omdat we hun "advies" ter harte hebben genomen worden we, nadat we onze vriend hebben bedankt, vriendelijk nagezwaaid. 

 

Rebellen en corrupte agenten

Na nog twee dagen in Vilanculos, rijden we verder naar het noorden en wordt de wereld steeds leger. Palmbomen maken plaats voor bush en de afstanden tussen de dorpjes worden steeds groter. We bevinden ons niet ver meer van het Gonorosa NP, een gebied dat ooit bekend stond om de grote troepen leeuwen die er eens leefden, maar jaren van oorlog hebben daar en einde aan gemaakt. Het park is zo goed als leeg gestroopt en met nog een heleboel mooie natuurgebieden voor de boeg laten we het links liggen en rijden we door richting de grens. Langs de weg zien we veel verkopers met cashewnoten, kippen en houtskool en na het passeren van de brug over de Save een hele reeks uitgebrande vrachtwagens en bussen. Stille getuigen van de schermutselingen die hier einde 2013 hebben plaatsgevonden. Een half jaar geleden gold op dit traject nog een verplicht konvooi, maar na de verkiezingen en het ondertekenen van een akkoord is de vrede teruggekeerd en is van spanningen niets meer merkbaar. De enkele militairen langs de route houden ons verveeld aan in de hoop op een extraatje. "Please give me something, anything", vraagt de man terwijl hij nieuwsgierig in onze auto gluurt. Wanneer we hem vragen, wat hij hebben wil antwoordt hij verveeld: "iets, het maakt niet uit wat". We poeieren heb af met de laatste 4 tictacs. Zijn collega verderop is nog inhaliger en vraagt, op zoek naar een reden om ons geld af te troggelen, of we ook een brandblusser in de auto hebben. "Jazeker" antwoord Markus enthousiast en terwijl ik alvast mijn gordel losmaak om de stoel naar voren te klappen stuurt Markus hem naar mijn kant van de auto. De man beseft, dat er niets te halen valt en besluit dat hij het niet meer de moeite vindt om er voor uit de schaduw te komen. De brandblusser hoeft hij niet te zien; we kunnen doorrijden. De volgende dag zijn we al weer vroeg uit de veren en verlaten we Mozambique. Volgens de meeste Zuid-Afrikanen, een land vol rebellen en corrupte agenten. Omdat we de situatie vooraf moeilijk kunnen inschatten zijn we extra op onze hoede, maar eenmaal in het land verbleken de vooroordelen en gaat achter het slechte imago het Mozambique schuil zoals we dat 7 jaar geleden leerden kennen; een arm maar mooi land met voornamelijk vriendelijke mensen en tal van paradijselijke plekjes.     

 

  

 

Wist je dat ....  

- Veel gevels van kleine winkeltjes beschilderd zijn met tekeningen van de produkten die je er kunt kopen?