Select another language


Kyrgyzstan overland

Kirgizië 2014 

29 juni 2014 - 20 juli 2014  

25 juli 2014 - 28 juli 2014

 

Route deel 1: Kyzyl Art Pass (grens met Tadzjikistan) - Sary Tash - Sary Moghul - Osh - Arslanbob - Bishkek - Balykchy - Cholpon Ata - Karakol - Jeti Oguz gorge - Kyzyk Suu gorge - Barskoon gorge - Balykchy - Bishkek (grens met Kazakhstan) Route deel 2: Heen en terug naar Karakol en Issyk Kul via Karkara vallei (grens met Kazakstan)

 

Waar is de grens 

De grens tussen Tadzjikistan en Kirgizië ligt op de top van de 4280 meter hoge Kyzyl Art pas en is daarmee de hoogste grensovergang die we ooit hebben genomen. Het klinkt spectaculair, maar meer dan een eenvoudig monument langs een modderig pad, dat zowel de pas als de grens markeert, is er niet. En dan is het ook nog alleen Tadzjikistan die de moeite van een markering heeft genomen want van Kirgizië zien we helemaal niets. Typerend voor deze grens, waar we net voor de pas de uitreisformaliteiten bij politie en douane aan Tadzjiekse zijde afronden, maar de Kirgizische autoriteiten in geen velden of wegen te bekennen zijn. Ruim 20 kilometer hobbelen we over een slecht pad van opgedroogde modder weer naar beneden en nog altijd geen grenscontrole. Hoewel we nergens een afslag of grenskantoortje hebben gezien neemt met iedere kilometer de twijfel toe. Dat kan toch niet goed zijn? We rijden ondertussen al meer dan een half uur in Kirgizië zonder dat ook maar iemand ons geregistreerd heeft. Was het dan toch dat vervallen boerderijtje waar we langs gereden zijn? Maar dan doemt er in de verte een kleine nederzetting op met paar gebouwtjes, een vlag en een slagboom. Opluchting alom want de weg waar we zojuist overheen gekomen zijn, zouden we niet graag terug rijden. Niet veel later staan we voor een bijna verlaten grens, waar we de enige reizigers zijn. Het wordt één van de snelste grensovergangen buiten Europa ooit. Terwijl we de auto achter laten bij een soldaat melden we ons bij het immigratiekantoortje waar we slechts één agent treffen. Een stugge, norse man, voor wie de werkdag, zo lijkt het, inmiddels lang genoeg geduurd heeft. In no-time heeft hij onze gegevens in de computer getikt en drukt hij gratis en voor niets een stempeltje in onze paspoorten, dat ons toestaat 60 dagen te mogen blijven. Het gaat, in vergelijking tot de andere landen in Centraal Azië, allemaal wonderlijk eenvoudig, en de douane maakt er helemaal een potje van, want wanneer we ons bij het kantoor melden is er niemand die open doet. Hoe we ook op de deur bonken, aanbellen of roepen, de man, die te oordelen aan het lawaai, TV zit te kijken, hoort ons gewoon niet. Wanhopig steken we onze armen in de lucht in de hoop, dat de soldaat, die ons nog steeds in de gaten houdt, ons te hulp schiet, maar ook dat blijkt ijdele hoop. Tot onze verbazing kruist de soldaat in een veelzeggend gebaar zijn armen en gebaart hij, dat we gewoon door moeten rijden. Niks douane, auto inspectie of invoerformaliteiten. Het gaat ons allemaal net iets té gemakkelijk, maar veel keus hebben we niet. Zonder verder ook maar iemand te zien rijden we door de openstaande slagboom het land in. Nu maar hopen, dat we er bij onze uitreis geen problemen mee krijgen.

 

Springende paarden 

Vanaf de grens wordt de omgeving groener en de weg geleidelijk beter. Terwijl achter ons de hoge besneeuwde bergen van de Pamir langzaam uit het zicht verdwijnen ontvouwt er zich voor ons een wijds landschap met eindeloze groene steppes. Het en der zien we de eerste jurts omringd door rustig grazende koeien, schapen, geiten, ezels, jaks en vooral paarden. Een deel van de van oorsprong nomadische Kirgiziërs verlaat in het voorjaar nog altijd hun winterverblijf om met hun hele hebben en houden naar de hoger gelegen grazige bergweiden te trekken waar het vee zich lekker rond kan eten voordat de strenge winter weer zijn intrede doet. In de kleine kampjes van de herdersfamilies zien we naast de traditionele jurts ook veel pipo de clown caravans en vaak een klein golfplaten hokje dat dienst doet als WC. We zien ook overal mannen te paard en soms zijn de ruiters nog hele jonge jochies. Ook zien we naast de jurts vaak een hele rij jonge veulentjes die vastgebonden zitten aan een touwtje terwijl de merries er vrij omheen lopen. Gefermenteerde paardenmelk is de lokale lekkernij en dus zijn er veel merries nodig die melk geven. Een twijfelachtige handel, maar in tegenstelling tot onze melkindustrie is niet alles voor menselijke consumptie. Per merrie wordt er maar een kommetje melk per dag afgenomen en de rest is voor de veulentjes, die 's avonds weer worden losgelaten en dan met hun familie het veld in mogen. Het gaat er anders aan toe dan bij ons, want in een land waar omheiningen nauwelijks gebruikt worden, hebben de dieren alle vrijheid. Tenminste de meeste want om te voorkomen, dat ze niet te ver afdwalen zijn van elke kudde bij een aantal dieren de voorbenen bijeenbonden. Het is een zielig gezicht al die paarden die soms alleen maar kunnen springen, maar als we eerlijk zijn weten we niet wat erger is. Bij ons zijn hun benen niet bijeengebonden, maar zitten vele paarden 24 uur per dag opgesloten in een kleine stal. 


 

Kyrgyzstan overland

 

Het einde van de Pamir  

Na twee nachten gekampeerd te hebben in Sary Moghul, een klein boeren dorpje met een prachtig uitzicht op een hele serie bergtoppen van boven de 7000 meter, rijden we verder naar Osh. Het zijn de laatste kilometers van de Pamir Highway en veruit de beste want het nieuwe asfalt is zo glad als een biljartlaken. Het zijn bovendien de laagste kilometers want bijna twee weken na het begin van ons avontuur zijn we terug op dezelfde hoogte waarop we onze reis begonnen. Osh, dat op slechts 1000 meter ligt, is van oudsher een belangrijke stop en de kleurrijke ietwat chaotische bazaar, ooit een belangrijke halte op de Zijde Route. Ook vandaag de dag is het nog steeds één van belangrijkste bazaars van Centraal Azië waar Tadzjieks, Oezbeken en Kirgiziërs hun koopwaar aan de man brengen. Net als voor de oude handelsreizigers is het ook voor ons een plek waar we letterlijk en figuurlijk bijtanken. We vullen onze tanks met diesel, laten onze assen smeren, doen uitgebreid boodschappen in een supermarkt vol westerse producten en hebben dankzij stabiel wi-fi in een Ierse pub, eindelijk weer eens contact met het thuisfront. We zijn terug in de bewoonde wereld en zo voelt het ook. Het zijn gemengde gevoelens want hoe fijn al die moderne luxe ook is, het is onlosmakelijk verbonden met het einde van een geweldig avontuur.

 

Walnoten en watervallen 

De lange weg van Osh naar Bishkek onderbreken we in Arslanbob; een klein nietszeggend gehucht maar beroemd om het grootste walnootbomenbos ter wereld. Het dorpje, dat in de bergen aan het einde van een brede vallei ligt, is een geliefde plek voor lokale vakantiegangers en in het uitgeleefde oud-Russische bungalowpark, dat duidelijk betere tijden heeft gekend, is het een drukte van belang. Zware discodreunen verstoren tot laat in de nacht onze nachtrust en één nachtje is dan ook meer dan genoeg. We slaan de uitnodiging van de plaatselijke schoolmeester, om samen met één van zijn klassen naar de watervallen te gaan, dan ook af en verlaten de volgende ochtend vroeg de camping. Terug in het dorp boeken we in plaats daarvan een uitstapje via het lokale verkeersbureautje. Het wordt de eerste keer, dat we ons laten rijden en dat blijkt een goede beslissing, want zowel het bos als de watervallen hadden we op eigen houtje nooit gevonden. En al zou het wel gelukt zijn, dan hadden we onze auto op de slechte steile pistes die bezaaid lagen met enorme rotsen gegarandeerd stuk gereden. De oude Russische jeep uit 1971, houdt zich echter wonderlijk wel en krakend en piepen stuitert hij de bijna onbegaanbare weggetjes omhoog totdat we de rand van het walnootbomenbos bereiken. Het is duidelijk een oud bos met hoge bomen en in de schaduw van het dichte bladerdak is het verrassend koel. Van de gids leren we dat zowel het oogsten als het pellen van de vruchten en het vervolgens ontdoppen van de noten allemaal handwerk is. Wat een werk voor 1 kilootje gepelde walnoten. Geen wonder, dat ze zo duur zijn. Het is alleen jammer dat de meeste winst in de zakken verdwijnt van de mensen die er het minste werk aan gehad hebben. Nadat we het bos verlaten brengt onze gids ons nog naar een mooi uitzichtpunt en een kleine waterval; twee leuke plekjes maar na alles wat we gezien hebben niet echt bijzonder. Het meest genieten we nog van de leuke rit door de omgeving. Hoewel het oncontroleerbare gehobbel ons wel een paar blauwe plekken oplevert. 


 

Kyrgyzstan overland

 

Bijzondere overnachtingen

Typerend voor onze manier van reizen zijn de vele uiteenlopende overnachtingen en vandaag is weer eentje om niet te vergeten. Terug op de hoofdroute naar Bishkek rijden we, net voordat de bergen weer beginnen, een klein dorpje binnen waar we aan een doodlopend straatje tussen twee kleine huisjes in, een goed plekje vinden. Het is een typische plattelandsdorpjes met kleine witte huisjes en onze "buurvrouw" die net op een hoge ladder in haar tuin abrikozen aan het plukken is vindt het prima. Sterker nog ze vindt het zelfs erg leuk en het duurt dan ook niet lang voordat ze ons verwent met een flinke emmer vol vers geplukte vruchten en als we water nodig hebben, zo gebaart ze, dan kunnen we de kraan in haar tuin gebruiken. We mogen net zoveel water pakken als we willen. Het is een lieve familie die gastvrij haar deuren voor een paar onbekende vreemden opent, maar in tegenstelling tot de opdringerige Iraniërs laten ze ons verder volkomen met rust en zo wordt een eenvoudige doorreisplek een heerlijke overnachting vol rust en gezelligheid. Een plek die ons eindelijk weer eens de mogelijkheid biedt om uitgebreid te koken en na de maaltijd maken we van de abrikozen, die veel te veel zijn om op te eten, heerlijke jam. Twee potten voor onszelf en een schaaltje voor onze buurvrouw die ze verrast maar dankbaar in ontvangst neemt.  

 

Onderhandelen met de politie 

De volgende dag rijden we het laatste stuk naar Bishkek. Het is een afwisselende rit langs een helder blauwe meer, door een smalle kloof, via een paar hoge passen en over gure winderige hoogvlaktes die bewoond wordt door jurts en paarden. Het is ook de dag van onze eerste bekeuring. Het is ongeveer halverwege de hoogvlakte wanneer we worden aangehouden door een agent die ons met handen en voeten probeert duidelijk te maken, dat we te hard hebben gereden. Hmm, het zou kunnen want we hebben geen idee hoe hard we hier mogen, maar hem op zijn bruine ogen geloven doen we niet zomaar en dus vragen we om harde bewijzen. Een tactiek die in Afrika vaak een vrije doorgang opleverde, maar hier is de politie helaas beter georganiseerd. Op de video, die hij Markus vervolgens laat zien ligt onomstotelijk vastgelegd, dat we maar liefst 4 kilometer te hard hebben gereden en dat gaat 1000 Som kosten. "No, no, no", roept Markus verbolgen waarna de man onmiddellijk de prijs laat zakken naar 500 Som. Aha, zo werkt dat hier. Markus doet snel een tegenbod van 250 Som dat de man onmiddellijk accepteert. Met de politie kunnen we hier dus onderhandelen en dat is goed om te weten, want nog geen dag later worden we nog 2x keer op een overtreding betrapt. De eerste is in het centrum van de stad wanneer we fout geparkeerd staan. Het wordt een "dure grap" want de agent lijkt niet te vermurwen en de prijs blijft onveranderd staan op 1000 Som en die mogen we op het postkantoor betalen of bij hem. Het lijkt ons wat aan de hoge kant en dus probeert Markus de zaak af te kopen met een kwart, maar wanneer hij de agent het geld toesteekt trekt hij geschrokken zijn hand terug, want smeergeld aannemen, dat doet een agent hier niet. Natuurlijk niet; niet voor het oog van de buitenwereld. Ondertussen verlaagt hij zijn prijs naar 500 Som en het geld, zo vertaalt een lokale automobilist die voor hetzelfde vergrijp op de bon geslingerd is, moeten we tussen de autopapieren stoppen. Aha, dus toch. We kiezen eieren voor ons geld en met een strak gezicht, dat perfekt bij zijn rol past, neemt de man onze papieren aan en geeft hij ze twee tellen later weer terug. Het geld is verdwenen en wij zijn vrij om te gaan. Maar nog geen 2 uur later lopen we voor de derde keer tegen de lamp. Deze keer hebben we geen lichten aan; iets wat hier buiten de bebouwde kom verplicht is. We balen flink en starten opnieuw de "onderhandelingen". Nu met de insteek om niet nog een keer te betalen en de euforie is dan ook groot wanneer dat lukt. De agent, die deze keer redelijk Engels spreekt vindt ons vurig pleidooi over de onduidelijkheid van hun regels voor buitenlanders, over de dronken automobilisten die een veel groter gevaar vormen dan wij en over de voorbeeldfunctie die agenten hebben wel grappig en geeft ons uiteindelijk onze papieren terug. Met een gevoel van overwinning vervolgen we ons weg. Vanaf nu houden we ons strak aan de regels, want 3 aanhoudingen binnen 3 dagen is voorlopig wel even genoeg.

 

 

Kyrgyzstan overland

 

Zon, zee en strand

Het azuurblauwe en door hoge besneeuwde bergen omsloten Issyk Kul, is het op één na grootste bergmeer ter wereld en onze bestemming voor de komende dagen. Gedurende anderhalve week vertoeven we in en om het meer, genieten we van zon, zee en strand, wassen we ons in het meer en hebben we iedere nacht opnieuw een fantastische bushcamp; meestal direct aan het water en één keer zelfs temidden van een kudde loslopende paarden. Het voelt als een kleine minivakantie en dankzij een hoogte van ruim 1600 meter is het overdag aangenaam zomerweer en 's avonds lekker koel. Alleen in Karakol, in het uiterste oosten, laten we het meer even achter ons en maken we een paar uitstapjes naar enkele canyons, die ondanks dat ze vlakbij elkaar liggen verrassend verschillend zijn. Rijden we in de ene kloof langs wonderlijke formaties van roestbruine aarde, of een smalle wilde rivier, in de andere rijden we langs watervallen en met naaldbomen begroeide hellingen die ons doen denken aan de alpen in de zomer. Voor de nacht vinden we ook hier weer een paar wonderlijke mooie slaapplekjes midden in de natuur. We betrappen ons er op, dat we dat zelf niet altijd meer zien, maar dan worden begroet door een groep Deense toeristen die ons langs een riviertje zien staan en vragen om dit onze mooiste overnachting ooit was? "Nee", antwoorden we beschaamd waarna we uitleggen, dat we heel vaak op dit soort plekjes staan. 

 

Naar de markt 

Op zondag bezoeken we de wekelijkse veemarkt in Karakol. Het is één van de grootste van Centraal Azië en om niets van de bedrijvigheid te missen moeten we vroeg uit de veren, want de markt, die om een uur vijf begint is voor de middag al weer afgelopen. Wanneer we het marktterrein, dat zich aan de rand van de stad bevindt, bereiken is het al bijna half tien, maar ondanks het late tijdstip nog een drukte van jewelste. Op het terrein, waar de onmiskenbare lucht van mest allesoverheersend is, vinden paarden, koeien, schapen en geiten een nieuwe eigenaar. Het is een wonderlijk tafereel, dat zowel fascinerend als confronterend is. Overal staan mannen met traditionele vilthoeden maar ook vrouwen en kinderen die een paar stuks vee vasthouden en deze proberen te slijten. De vele bange veulentjes, kalfjes en lammetjes staan daarbij stijf tegen hun moeders aan. Een eindje verderop zijn twee lokale hoefsmeden druk doende een paard te beslaan. Het arme beest zit daarbij volledig vastgesjord in een houten stellage. Brede banden knijpen zijn bolle drachtige buik flink af terwijl de mannen tegelijkertijd aan een voorbeen en een achterbeen werken. Het meest schrijnend echter zijn de schapen en geiten die soms met wel vier tegelijk, met de pootjes bijeengebonden, in de kofferbak van Lada's en Audi's verdwijnen. Sommige op weg naar een nieuw thuis, maar de meeste op weg naar de slager zoals één van de eigenaren ons met gebaren duidelijk maakt.
 

 

Kyrgyzstan overland

 

Jurts en Adelaars 

Het jagen op wild met behulp van tamme, goed getrainde adelaars is een eeuwenoude jachttechniek die generatie op generatie wordt doorgegeven en hier in Kirgizië nog steeds beoefend wordt. Vooraf hadden we de wens dit met eigen ogen te zien, maar wanneer we vernemen, dat er voor iedere demonstratie een onschuldig konijntje wordt geslachtofferd bedenken we ons en houden we het bij de twee tamme adelaars die we aan het begin van één van de canyons van dichtbij mogen bekijken en zelfs even op onze armen nemen. Het zijn machtige roofvogels en pas van dichtbij zien we hoe groot hun snavel en hoe reusachtig hun klauwen zijn. Een andere traditionele vaardigheid die we bekijken is het maken van een jurt. In een klein fabriekje in Barskoon worden de ronde verplaatsbare nomadenhuizen al decennia lang gemaakt en de man, die ons rondleidt, is een ware genie. Niet alleen de houten frames en de stenen ankers maar ook de vilten bekleding en de mooie versieringen; alles is handwerk en een staaltje pure vakmanschap. De man, die helaas geen Engels spreekt, is duidelijk een veel gevraagde jurtbouwer want uit de fotoboeken die hij ons trots laat zien, maken we op dat hij zelfs in Amerika, Duitsland en andere westerse landen is geweest om een speciale op bestelling gemaakte jurt op te leveren.  

 

Terug in Bishkek 

Na anderhalve week niets doen en nauwelijks gereisd te hebben worden we onrustig. We beginnen ons zelfs een beetje te vervelen. Hoogste tijd dus om onze spullen te pakken en weer wat kilometers te maken. Na nog een laatste picknick en een verfrissende duik in het meer rijden we in één ruk door naar Nomads Home, waar we naast een heleboel nieuwe gezichten ook een aantal oude bekenden tegen komen. Het is een echte reizigersplek met gezellige zitjes, warme douches en gratis wi-fi. Luxe alom, maar meer dan een paar dagen hier vertoeven hoeft voor ons niet. We zijn dan ook blij verrast, dat de ambassade van Kazakhstan, die deze keer wel open is, ons bevestigd, dat we inderdaad geen visum meer nodig hebben en net zo vaak mogen inreizen als we willen waarbij we iedere keer opnieuw toestemming krijgen om 15 dagen te blijven. Dat schept mogelijkheden. We pakken de kaart erbij en besluiten een keer tussen Kirgizië en Kazakhstan heen en weer te reizen. Na het weekend gaan we weg, maar eerst hebben we nog wat zaakjes te regelen en hopelijk hebben we daarbij meer geluk dan tijdens onze eerste klusjesdag twee weken geleden.  
 

 

Kyrgyzstan overland

 

Een reddende engel  

Stonden we zo'n twee weken geleden voor de dichte deur van de ambassade, werden we twee keer door de politie aangehouden en lieten we onze Iphone op straat vallen waardoor het schermpje volledig aan gruzelementen lag, vandaag lijkt het tij gekeerd en lacht het geluk ons toe. Na goed nieuws bij de ambassade, gaan we terug naar de reparateur van de Iphone die in een paar minuten het wifi-probleem ontstaan tijdens het vervangen van het schermpje weer voor ons oplost en vinden we met behulp van een hele lieve mevrouw een goede tandarts. "God heeft me op jullie pad gestuurd", is haar verrassende opmerking aan het begin van onze ontmoeting en zo is het. We treffen haar in een luxe koffiezaakje waar ze ons haar plaats aanbiedt. Ze had zojuist een zakelijke bespreking en moet nu snel weer terug naar haar werk zo legt ze in vloeiend Engels uit, maar nieuwsgierigheid weerhoudt haar en geïnteresseerd vraagt ze naar onze ervaringen in Kirgizië. Het is een leuke vlotte vrouw en voor ze vertrekt vragen we haar of ze misschien een goede tandarts weet. Markus wil graag zijn kies laten controleren nadat er een splintertje vanaf gesprongen is en ik heb weer last van een mijn kroon. Ooit zat hier een flinke ontsteking en voor de zekerheid wil ik graag een foto laten maken. De vrouw snapt precies wat we bedoelen, belt haar baas om te zeggen dat ze wat later komt en neemt ons mee naar één van de beste klinieken in de stad waar ze zowel Markus als mij begeleidt in de behandelruimte en voor ons tolkt. Ze blijkt een onmisbare hulp want de tandartsen spreken nauwelijks Engels. En de uitslag van het consult: het splintertje dat Markus mist kan geen kwaad en hoeft niet behandeld te worden, maar op mijn foto zijn duidelijk weer sporen van een ontsteking zichtbaar. De tandarts komt met een paar rigoureuze voorstellen die mij niet erg aanlokken en bovendien erg tijdrovend zijn. Onze hulp stelt daarom voor met haar mee te gaan naar de Christelijke praktijk waar ze zelf patiënt is voor een second opinion. Het is een goed voorstel en gedrieën gaan we naar de praktijk, waar ze ondanks het drukke schema een plekje voor me vrij maken. Hoewel ze inmiddels dringend terug moet naar haar werkt, blijft ze ook nu weer bij ons tot ik aan de beurt ben. Nog één keertje is ze mijn tolk in de behandelruimte waar de oude vrouwelijke tandarts de spijker op de kop slaat en zonder de hele voorgeschiedenis te kennis een juiste diagnose stelt. Ook zij ziet de ontsteking, maar volgens haar komt het, zo zegt ze een beetje beschaamd omdat ze het werk van haar Nederlandse collega niet wil afkraken, door een trauma ten gevolge van een veel te grote niet goed geplaatste kroon. Ik ben blij verrast want ze bevestigt daarmee mijn eigen vermoeden.  Het is een oud probleem, maar daar waar de Nederlandse tandarts het probleem al jaren ontkent, komt zij met een goede oplossing. Terwijl zij naar de volgende patiënt gaat en onze tolk snel naar haar werk vertrekt, gaat haar assistente aan de slag en werkt mijn kroon bij. Een precisiewerkje waar ze ruim de tijd voor neemt en wanneer ze klaar is en de oude tandarts haar goedkeuring heeft gegeven, komt de grootste verrassing; we hoeven voor de behandeling geen cent te betalen. Het was een bijzondere dag die we ons nog lang zullen herinneren. Het is jammer dat we het briefje met de naam en het telefoonnummer van onze reddende engel zijn verloren want wat zouden we haar willen laten weten, dat de behandeling een groot succes was en de klachten grotendeels verdwenen zijn. Misschien zelfs, zo heeft de oude tandarts ons uitgelegd, geneest het wel helemaal, maar dat zal de tijd moeten leren. 


 

Kyrgyzstan overland

 

Naar Kazakhstan en weer terug

Een beetje creatief omgaan met de nieuw visumregels voor Kazakhstan, maakt dat we ineens een stuk minder gebonden zijn aan bepaalde data, maar daarvoor moeten dan wel een keer tussen Kirgizië en Kazakhstan op en neer reizen. Het is een prettige bijkomstigheid want, zo bedenken we snel, wanneer we via de Karkara vallei rijden, dan kunnen we nog één keertje terug naar ons favoriete plekje aan het Issyk Kul voor een lang weekend zon, zee en strand. De kleine grenspost, waar we na ons uitstapje in Kazakhstan het land weer binnen komen ligt aan een hobbelig gravelpad midden in het veld en het is er heerlijk rustig. Het is een groot verschil met de drukke grenspost bij Bishkek waar we Kirgizië 6 dagen geleden verlieten. De ontspannen sfeer heeft niet alleen zijn weerslag op ons, maar ook op de agenten die vriendelijk en relaxed zijn. Binnen een kwartier zijn de formaliteiten aan beide zijden afgerond en bekend met onze plannen wensen ze ons een goed weekend en groeten ze "tot maandag". En een goed weekend wordt het. We vervelen ons geen moment en vullen onze dagen met lekker eten, zwemmen, lezen en schrijven. En zondag, wanneer het strandje druk bezocht wordt door lokale families, worden we voortdurend verwend met lekker eten. Om de haverklap komt er iemand langs met brood, bolletjes, een bord vol warm eten, een hand vol abrikozen en zelfs teentjes knoflook en de verrekijker van Markus lokt een oude man voortdurend terug naar onze auto. We hebben aan aandacht geen gebrek en het voelt alsof we terug zijn in Iran. Het zijn heerlijke dagen en sneller dan ons lief is, is het weekend weer voorbij. Tijd om terug te gaan naar Kazakhstan. We vertrekken niet te laat en gaan nog even naar Karakol om de was te halen, boodschappen te doen en te internetten en dan rijden we naar de grens. Een inmiddels bekende route maar niet minder mooi. Op de door heuvels omgeven groene vruchtbare velden vol wilde bloemen zien we opnieuw een heleboel kuddes paarden, hier en daar een jurt van een nomandenfamilie en diverse karren met bijenkorven waar imkers druk doende zijn de honing te oogsten. Het is een mooie afsluiting van een prachtig land. Kirgizië was voor ons het land waarin we relatief weinig gereisd hebben en veel rustdagen hebben gehad. Een prettige afwisseling na de eerste drukke maanden, maar inmiddels hebben we wel genoeg gerust. Voor ons liggen weer een paar echte reislanden en we kijken er naar uit. Het is tijd voor nieuwe avonturen.

    

  

 

Kyrgyzstan overland

 

Wist je dat....

- Er in Kirgizië van oude zeecontainers winkels, restaurantjes en zelfs hele bazaars gebouwd worden?
- Het in Kirgizië voorheen gebruikelijk was om bruiden te ontvoeren om onder de hoge bruidsschat uit te komen en dat dit soms nog gebeurt?