Select another language

Botswana 2015

6 april 2015 - 24 april 2015 

 

Route: Kazungula (Grens met Zimbabwe) - Kasane - Chobe NP - Nata - Gweta - Maun - Central Kalahari Game - Rakops - Maun - Ghanzi - Kang - Kgalagadi - Ghanzi - Mamuno (grens met Namibië)  

 

Wie "A" zegt ... 

Verjaagd door de nachtelijke discodreunen van de enige fatsoenlijke camping die Victoria Falls rijk is, zetten we koers naar Botswana. In ons zak zit de 35 Dollar van de tweede overnachting die we na lang praten hebben terug gekregen. Een uurtje later staan we voor de grens, waar we in het ergste geval maar een nachtje moeten doorbrengen, maar die zorgen blijken ongegrond. Hoewel het Tweede Paasdag is, wordt aan beide zijden van de grens gewoon gewerkt en binnen een half uurtje is bijna alles afgerond. Alleen nog langs de "ik-neem-mijn-werk-erg-serieus" dame van de mond-en-klauwzeer en fruitvliegjes controle. Het is een strenge vrouw, die nadat ze er eerst op toeziet dat we allebei onze schoenen hebben afgeveegd op een mat gedrenkt in een twijfelachtige substantie, de auto wil onderwerpen aan een uitgebreide controle want fruit en vlees komen het land niet in. Ze vindt al snel onze laatste appels die we ter plekke snel opeten, maar naar vlees hoeft ze in de koelkast van vegetariërs niet te zoeken maken we haar duidelijk. De dame komt er niet van onder de indruk en is onvermurwbaar. Ze moet en zal de inhoud van onze koelkast zien. Tja, dan moet ze het zelf maar weten. Met een beetje leedvermaak zetten we het trapje klaar en wijzen we haar onze koelkast. De informatie dat ons dak omhoog kan laten we wijselijk achterwege. En dus ... als je "A" zegt. Met zichtbare tegenzin wurmt de gezette dame die zeker even breed is als ons gangpad zich in ons kleine campertje om met eigen ogen te zien dat onze koelkast inderdaad vleesvrij is.

 

Hulp  

Honderden olifanten hebben we de laatste maanden al gezien en Chobe doet er nog een schepje bovenop. Een luxe riviersafari en twee game drives brengen ons oog in oog met nog veel meer deze majestueuze dieren. Van eenzame mannetjes tot grote familiegroepen met olifanten in alle leeftijden. Opnieuw zien we ze in grote aantallen, maar één ding is duidelijk anders. De olifanten in Chobe hebben beduidend kleinere slagtanden dan elders. Van onze gids tijdens de riviersafari leren we dat dat het gevolg is van talloze jaren van stroperij waarbij heel selectief altijd de olifanten met de grootste slagtanden werden gejaagd. Een vernietigende praktijk die ervoor gezorgd heeft, dat alleen de olifanten met de kleine slagtanden zich konden voortplanten en de genen die verantwoordelijk waren voor de enorme slagtanden langzaam zijn verdwenen. En dan middenin het wildpark stuiten we ineens op een hele stoet safariauto's. Meestal een teken, dat er iets bijzonders te zien is en voor de zekerheid houden we de camera al vast in de aanslag, maar zo gauw we dichterbij komen blijkt er een andere reden voor de opstopping. Eén van de safariauto's heeft een lekke band en waarom de rest er omheen is ons een raadsel. Er is in ieder geval voldoende hulp zo lijkt het, maar wanneer we passeren vragen we uit fatsoen toch maar even of de man nog iets nodig heeft en dan zegt hij tot onze verrassing "ja". Terwijl Markus het gereedschap tevoorschijn haalt maak ik een praatje met de gestrande gasten, die hoe kan het ook anders, uit Nederland komen. "Hilarisch, de ene safariauto na de andere komt voorbij en niemand heeft de juiste sleutel en dan komt er ineens een Nederlander voorbij die hem wel heeft", zegt één van de Nederlanders lachend. Natuurlijk wil iedereen weten hoe we hier helemaal met onze eigen auto verzeild geraakt zijn en terwijl Markus de gestrande ranger helpt doe ik meerdere keren het verhaal van onze reis. En dan, zo gauw Markus de moeren losgedraaid heeft komt de man met de verrassende mededeling dat zijn reserveband ook lek is en dat hij moet blijven wachten op een collega die inmiddels onderweg is. Waarom moesten de wielmoeren dan los? Dan had hij zijn collega toch ook gelijk de juiste sleutel mee kunnen laten nemen? De ander chauffeurs zijn duidelijk net zo verrast als wij en langzaam druipen alle toegesnelde rangers af en wij als laatste. De man laten we achter tussen olifanten.  

 

 

Modder

Van diverse Zuid-Afrikanen, allemaal met onherkenbaar vieze auto's, horen we het ene horrorverhaal na het andere. Na een lange veel te droge zomer heeft het de laatste weken zoveel geregend, dat de Central Kalahari veranderd is in één modderpoel. De berichten zijn zorgwekkend, maar voordat we ons er té druk over maken, gaan we in Maun eerst maar eens op zoek naar het kantoor om te kijken of we een permit kunnen bemachtigen, want volgens het hoofdkantoor zijn alle campsites volgeboekt. Gelukkig blijkt dat niet het geval en dankzij een paar goede tips van Ray en Wendy weten we voor vier nachten een plekje te bemachtigen. Onzeker over de situatie in het park vertrekken we twee dagen later naar de Central Kalahari. Een gebied groter dan Denemarken en het op één na grootste natuurgebied ter wereld. Volgens de laatste berichten zijn de pistes inmiddels weer begaanbaar, maar te oordelen aan de auto's die we bij de ingang treffen twijfelen we aan de betrouwbaarheid van die informatie. De Zuid-Afrikanen bevestigen ons vermoeden. De pistes zijn nog lang niet opgedroogd. "Er is nog heel veel modder, maar je kunt wel rijden", is hun bemoedigende conclusie. We gaan er voor en vol goede moed verlaten we het asfalt en draaien we een hobbelig zandpad op. Veel diepe sporen van opgedroogde klei en een paar flinke modderputten waar we nog omheen kunnen; de eerste 20 kilometer zijn acceptabel, maar dan begint het. Bijna 60 kilometer hobbelen we van modderput naar modderput en hoewel ze maar een fractie zijn van wat ze twee weken geleden waren, zijn ze nog steeds zo diep, dat bij iedere duik, de spetters door het open raam naar binnen komen.  En dan 4,5 uur later en letterlijk met het modder achter de oren duikt eindelijk Deception Valley op. Een uitgestrekte open vlakte met gras tot aan de horizon. "Pas op, glad indien nat" waarschuwt een groot bord. Gelukkig voor ons is dit deel van de Central Kalahari inmiddels weer opgedroogd. 

 

De roep van de Kalahari

"Magisch om zijn leegte", is een veel gehoorde beschrijving, maar wij vinden de Central Kalahari verrassend vol. De regens hebben de Kalahari doen ontwaken uit een stoffige zomerslaap. De bossen zijn weelderig, een hoop struiken staan in bloei en in het malse fris groene gras grazen enorme kuddes gemsbokken en springbokken. Drie dagen verblijven we in het park en rijden we afwisselend over weidse pannen en langs smalle paadjes door dichtbegroeide bossen vol scherpe stekels die pijnlijk luid langs de auto schrapen. Het zijn avontuurlijke dagen met voor de nacht al even avontuurlijke niet afgeschermde kampeerplekjes midden in de natuur waar onschuldige grazers en gevaarlijke roofdieren onze buren zijn. Zo gauw de "roep van de Kalahari" de stilte doorbreekt en de huilende jakhalzen de nacht inluiden steken we dan ook snel een beschermend kampvuurtje aan dat het grote wild op afstand moet houden. De grote rovers laten zich niet zich en het worden rustige koele nachten onder een heldere sterrenhemel. 

 

 

Een ongenode gast 

Op jacht naar de grote katten zijn we op onze derde dag al weer vroeg op, wanneer we bij het inpakken van de auto allemaal kleine zwarte schilfers vinden. Stukjes roet van ons kampvuurtje, denken we in eerste instantie hoewel dat eigenlijk onmogelijk is want de voordeuren waren toch de hele avond dicht? En dan zie ik mijn aangevreten slippers en even later knabbelsporen op de automat, de verrekijker, een pen, de plantenspuit en de zool van onze wandelschoenen. Het zijn overduidelijk de sporen van een knaagdier met, gezien zijn voorliefde voor de hardste soorten plastic, een ijzersterk gebit. Snel controleren we de camera's, die we tegen onze gewoonte in voor in de auto hadden laten liggen, maar die zijn gelukkig nog heel en ook de belangrijkste kabels moeten het hebben overleefd want de auto start zonder haperen. Niet gerust op het feit, dat het beest zich inmiddels uit de voeten heeft gemaakt pakken we vervolgens de hele cabine leeg, maar zien geen knager. Tenminste dat denken we totdat we de kachel aan doen. Een enorm kabaal gevolgd door een oorverdovend gesis jaagt ons de stuipen op het lijf en nog voordat de auto helemaal tot stilstand is gekomen sta ik al buiten. Het gesis is zo luid, dat het klinkt alsof er ieder moment een woedende cobra vanachter het dashboard tevoorschijn kan komen. Daarna verspreid een vieze stank zich door de auto. Even later, wanneer we van de eerste schrik zijn bekomen en nogmaals op zoek gaan ontdekken we iets harigs in de ventilator van onze kachel. We besluiten op zoek te gaan naar een garage en rijden terug naar de bewoonde wereld. 

 

Iemand moet het doen 

Dankzij de hulp van een vriendelijke ranger vinden wij de enige garage in de wijde omtrek; hoewel garage. De werkplaats lijkt wel een autokerkhof en het grote aantal autowrakken op het terrein wekt weinig vertrouwen. Het enige positieve dat we kunnen bedenken is dat een kwart van de wrakken Toyota Landcruisers zijn van hetzelfde type als die van ons. "Dan hebben ze in ieder geval ervaring met onze auto" bedenken we hoopvol. We tonen de mannen de plek van de harige indringer waarna één van de jongens begint te sleutelen. Een uurtje later komt de boosdoener te voorschijn. Een flinke rat met een deels geamputeerde staart die helemaal klem zit in de ventilator van onze kachel. Een lekker beschut plekje moet de rat hebben gedacht toen hij er met een buikje vol plastic is gaan slapen. Het is een smerig gezicht en met zijn hoofd afgewend overhandigd de monteur Markus de ventilator. Tja, iemand moet het doen. Niet veel later is alles weer gemonteerd en volgt het uur van de waarheid. Een paar achter gebleven haren vliegen ons nog om de oren, maar daarna volgt een flinke stroom schone lucht. De kachel doet het weer als vanouds en met slechts een paar knabbelsporen als blijvende herinnering rijden we terug naar Maun. De laatste twee nachten laten we schieten. Jammer van die 70 Dollar maar opnieuw de barslechte modderpiste trotseren is geen optie. De jongens van de wasstraat in Maun hebben er een flinke kluif aan en pas na 1,5 uur spuiten waarvan één uur met de hoge druk is Frankie weer verlost van een dikke laag opgedroogde klei en zijn onze nummerplaten weer leesbaar. 

 

 

Nee, niet weer 

Twee dagen later is alles klaar en vertrekken we richting de Kgalagadi. Het is een lange saaie weg waar alleen de uitbundig bloeiende bermen en de grazende koelen, geiten en ezels voor wat afleiding zorgen. De route is zo eentonig, dat we zelfs vergeten de verkeersborden in de gaten te houden en dat komt ons duur te staan wanneer we weer eens een snelheidsbeperking missen. Tot groot plezier van de agent die ons heeft aangehouden lukt het Markus om bij zijn collega, die voor de betaling verantwoordelijk is, een flinke korting te bedingen. Voor de helft van de prijs mogen we uiteindelijk weer verder en rijden we door naar Ghanzi waar we bij de ingang van een lodge tot onze verbazing leeuwen, cheeta's en wilde honden aantreffen. "Speciaal voor onze gasten die soms teleurgesteld zijn als ze de dieren tijdens hun games drives niet hebben gezien", vertelt de man bij de poort ons. "Mijn baas koopt ze; ze zijn gevangen in het wild", antwoordt de man naar alle eerlijkheid wanneer we vragen naar de herkomst van deze prachtige beesten. Het is een dubieuze handel en we voelen mee de dieren die van de ene op de andere dag hun vrijheid hebben verloren om nu ergens opgesloten te zitten voor het plezier van een handjevol toeristen. Ook dit is Afrika.

 

Natuurschoon om stil van te worden   

Nog één keertje samen een tijdje door Afrika reizen. Zeven jaar lang hebben we er over gefantaseerd en nu is het zo ver. Uit de vertrouwde blauwe Landcruiser die toeterend de camping op rijdt stappen Laura en Vegter. Meer dan een jaar hebben we elkaar niet gezien, maar daarvan is niets merkbaar. Het is heerlijk om weer eens bekende gezichten te zien, maar veel tijd voor gelummel hebben we niet. De Kgalagadi wacht en na nog wat kleine boodschappen rijden we naar het park. Het zijn heerlijke dagen in de bush. De Kgalagadi steelt ons hart en we vinden het vele malen mooier dan de Central Kalahari. Mooie pistes door het rode duinzand en uitgestrekte pannen met verrassend veel dieren; het is een prachtig gebied waar jakhalzen en bruine hyena's bijna iedere nacht over de mooie natuurcampings struinen. En deze keer is het geluk met ons. Nog geen uurtje in het park zien we een groepje van vier leeuwen en een paar dagen later zien we er nog vier. Getipt door een paar Zuid-Afrikanen rijden we het verboden-in-te-rijden pad op en vinden we aan het einde van de weg een leeuwin en drie prachtige mannetjes met imposante manen. Het warme licht van de ochtendzon geeft ze een gouden glans en ruim een half uur hebben we ze helemaal voor onszelf. Het voelt alsof we de hoofdprijs al hebben gewonnen en nagenietend van deze bijzondere ontmoeting houden we het al vroeg voor gezien en strijken we neer op onze camping. Het is een prachtige plek in een zee van gele bloemen en met een wijds uitzicht op een grote open vlakte waarop grote kuddes grazers lopen. Het is natuurschoon om stil van te worden. 

 

 

Gratis zorg   

Onze dagen in de bush zijn zowel magisch als eentonig en na vier dagen, waarin de ene dag haast ongemerkt over gaat in de andere, houden we het voor gezien. We laten de eco trail schieten en besluiten de extra dagen te gebruiken om nog één keertje naar Namibië te reizen. In één dag rijden we de lange weg terug naar Ghanzi waar we bezorgd vanwege een zeurderige hoofdpijn die al twee dagen aanhoudt een malariatest laten uitvoeren. Je weet maar nooit. Het is een kleine kliniek waar we zonder wachttijd of een hoop papierwerk onmiddellijk worden geholpen. De aardige broeder lijkt niet erg bezorgd, maar doet waar we om vragen en een kwartiertje later liggen er een paar druppeltjes bloed op het testertje. De uitslag is negatief. Het is een hele zorg minder en we hoeven niet eens te betalen. In Botswana zijn malariatesten gratis.

Terug in de bewoonde wereld staat de telefoon die avond roodgloeiend van familie die ons al dagen probeert te bereiken. Gelukkig met goede berichten en het is heerlijk om weer even met het thuisfront te spreken. Met het einde in zicht kijken we steeds meer uit naar het moment dat we iedereen terug zullen zien. De volgende dag zoeken we internet voor wat emailverplichtingen en daarna verlaten we Botswana. Een mooi land met prachtige plekjes, maar landschappelijk ook veel van hetzelfde. Des te meer kijken we daarom uit naar Namibië.

 

 

Wist je dat ....  

- onderaan de tankbonnetjes de waarschuwing staat "kijkt u uit voor wilde dieren op de weg"