This page only has Dutch navigation. Press the English flag to return to the English part of this website

Zambia 2007


7 oktober 2007 - 26 oktober 2007  

Route: Minchji (border Zambia) - Chipata - South Luanga NP - Lusaka - Livingstone - Victoria Falls

 

(in verband met de diefstal van onze camera hebben we helaas alleen foto's van de laatste dagen in Zambia)


Visa Waiver

Na nog een laatste weekendje in Malawi maken we ons aan het einde van de nieuwe week klaar voor een nieuw land. Vandaag gaan we naar Zambia. Zoals in de meeste landen tot nu toe hebben we als Nederlanders voor Zambia weer een visum nodig. In ons geval kost dit 25 Dollar, maar wanneer we een overnachting bij een lodge of camping boeken maken zij een zogenaamde visum waiver. Dit is een soort bevestiging van de boeking die ze naar de grensovergang sturen en dan zou ons visum gratis moeten zijn. Niet verkeerd voor als je op de kleintjes moet letten. Voor het eerst deze reis maken we dan ook een reservering voor een overnachting en geven we de details van ons paspoort door. Nu maar hopen, dat alles goed komt. Omdat we met de boeking eigenlijk iets te laat waren proberen we op de dag van ons vertrek nog even onze email te checken, maar het zit ons niet mee. Op de camping hebben ze geen stroom en in de stad is alles gesloten. We hebben dus geen idee of onze waiver klaar ligt. Er zit dan ook niets anders op dit aan de grens verder uit te zoeken. De rit naar de grens duurt slechts een uurtje en wanneer we ons bij de immigratie melden blijkt ons voorgevoel juist. Er ligt geen visum waiver. We doorzoeken alle ordners, zelfs die van de andere campings, maar zonder succes. Er is geen waiver en bietsen heeft ook geen zin. De beambten zijn onvermurwbaar. We moeten gewoon betalen. Voordeel is wel, dat we in plaats van een visum voor slechts twee weken, nu een visum voor een maand krijgen. Bovendien wordt onze financiële tegenvaller goedgemaakt door een mazzeltje bij de douane. Om met onze eigen auto in Zambia te rijden moeten we Carbontax betalen, maar in ons geval wordt nergens om gevraagd. Misschien omdat we er net tegen lunchtijd zijn en de collega weg is of omdat de douane denkt, dat we bij de groep Nederlanders horen die met de overlandtruck reist die gelijk met ons de grens passeert; we hebben geen idee, maar het scheelt ons uiteindelijk bijna net zoveel als de prijs van onze beide visums.

 


Heet

Onze eerste nacht slapen we in Chipata een redelijk stadje net over de grens van waaruit we een uitstapje maken naar South Luanga NP. Volgens zeggen het mooiste wildpark van Zambia. Om er te komen moeten we weer eens een piste met heel veel wasbordribbels trotseren. Bovendien is het erg warm. Des te dichter we bij het South Luanga NP in de buurt komen des te heter het wordt. Op de thermometer zien we de temperatuur stijgen tot ruim boven de 40 graden en ook in de nacht koelt het niet echt veel af. Het is lang geleden, dat het zo warm is geweest en alhoewel we waren gewaarschuwd door de Zuid-Afrikanen die we op de camping in Chipata hadden ontmoet, valt het ons zwaar. De overgang is erg groot en we zweten heel wat af. Voor het eerst sinds die vreselijke nacht in Khartoem, Soedan, gaan de plantenspuit en ventilator weer mee de tent in. 

 


Tussen het wild

Omdat kamperen in het South Luanga NP niet is toegestaan, slapen we op een erg leuke camping net buiten het park. De camping zit midden in de natuur, maar is tot onze verbazing van alle gemakken voorzien; er is heet water, stroom, internet en zelfs een heerlijk fris zwembad. Vooral dat laatste is geen overbodige luxe met deze temperaturen. Als we aankomen plonsen we dan ook direct het frisse water in. De camping is erg mooi gelegen. Ploeterend in het zwembad kijken we uit over de Luanga rivier en zien we de vele hippo's die overdag niet veel meer doen dan dobberen in de rivier.  Aan de rivier, die de camping en het park van elkaar scheidt, is duidelijk te zien dat het de droge tijd is. De rivier is nu een rustig stroompje, dat nog maar een derde van zijn normale breedte beslaat. Desalniettemin is het een paradijs voor de dieren, die in de hitte van de dag ook de verkoeling van het water opzoeken. De dieren bevinden zich massaal in en om de rivier en omdat er zowel om het park als om de camping geen omheining zit, komen ze dus ook op de campsite. Wanneer we de camping oprijden zien vlakbij de ingang een grote olifant en net voor zonsondergang passeert een hele grote groep van zeker 15 giraffen de camping. De nacht is voor de nijlpaarden. De rivier zit boordevol met nijlpaarden en zo gauw als de zon onder is, komen ze in beweging. Wanneer we 's avonds naar de bar lopen staat er zowaar eentje pal naast het pad te grazen. Gelukkig loopt er een bewaker met ons mee die ons verzekert, dat ze ons niets zullen doen. Dat is een hele geruststelling. Het blijft een bijzondere belevenis zo dicht bij het wild te leven. Als we die nacht op bed liggen in het muisstil en horen we alleen de geluiden uit het wild. Vanuit de rivier horen we de nijlpaarden brommen en ergens diep in de nacht brult er een leeuw aan de overkant van de rivier.

 


De aarde zucht

De volgende dag bezoeken we het park. Na alle verhalen hebben we hoge verwachtingen en wie weet zien we zelfs een van de vele luipaarden die het park rijk is. Als we opstaan maken we ons snel gereed om zo vroeg mogelijk in het park te zijn. Hoe vroeger hoe beter, want na een uur of tien wordt het te heet en gaan de meeste dieren in de schaduw liggen. We volgen een paar mooie routes in de buurt van het water en zien veel grazers en een aantal olifanten, maar de roofdieren laten zich helaas niet zien. Het is waarschijnlijk te heet. Alles is droog en verdord en alles en iedereen zucht onder de verzengende hitte. Het was een lange droge winter en planten en dieren zijn duidelijk in afwachting van de regens die binnenkort moeten beginnen. Tegen een uur of 10 wanneer het in de auto bijna niet meer te harden is gaan we terug naar de camping. We volgen het voorbeeld van de dieren en kruipen de schaduw in. Pas in de late namiddag, als het weer een beetje is afgekoeld, maken we nogmaals een ritje door het park. Deze keer bezoeken we de andere zijde van de rivier, waar we opnieuw veel grazers zien, maar helaas ook hier geen roofdieren. De volgende dag gaan we terug naar Chipata.

 


Olifant in aantocht

Onze laatste avond op de camping wordt het nog eventjes spannend als een woedende olifant de camping dreigt te bestormen. Net na zonsondergang, terwijl we staan te koken, horen we in de verte het getrompetter van een olifant. Een inmiddels bekend geluid, maar deze keer is het toch anders. Zelfs voor ons als leken is het overduidelijk dat de olifant erg boos is. Vol overgave en op een hele agressieve toon trompettert hij alsof zijn leven ervan af hangt. Een angstaanjagend geluid en we zijn blij, dat het van ver komt. Althans, van ver kwam, want naarmate de tijd verstrijkt komt het geluid steeds dichterbij. Het is inmiddels helemaal donker en ons zicht heeft zich beperkt tot slechts een paar meter. Aan het geluid is te horen, dat de olifant ons gelukkig nog niet zo dicht genaderd is, maar waar hij zich precies bevindt kunnen we niet zien. Gelukkig patrouilleert er een hele groep bewakers over de camping en in het vertrouwen, dat ze de boel wel in de gaten houden gaan we door met koken. Maar dan ineens zien we achter ons in de stuiken een wild bewegend licht, dat snel dichterbij komt. Als het dicht genoeg genaderd is zien, we dat het een van de bewakers is, die hijgend uit de stuiken komt rennen en terloops roept: "Mr Elephant is coming". Daarna rent hij snel door. Tja als zelfs de bewaking op de vlucht slaat, wat doe je dan. We hebben geen idee. Omdat het nog vroeg is willen we eigenlijk nog niet naar bed. We besluiten de boel vast op te ruimen zodat we in geval van nood snel de tent in kunnen, en blijven gewoon buiten zitten. Natuurlijk houden we alle geluiden goed in de gaten, maar uiteindelijk blijkt het gelukkig allemaal commotie om niets. De olifant laat zich niet zien en de rest van de avond en nacht blijft het rustig. Het enige geluid, dat we horen is dat van de nijlpaarden.

 


We kunnen weer ademhalen

In Chipata slapen we opnieuw een nachtje op de camping van het Zuid-Afrikaanse stel. Ook deze keer zijn er weer een aantal Zuid-Afrikaanse gasten en na een paar praatjes krijgen we weer een aantal visitekaartjes voor onze verzameling. Het valt ons op, dat de Zuid-Afrikanen weliswaar luidrachtig, maar erg gastvrij zijn. Wanneer men hoort dat we op weg zijn naar Zuid-Afrika nodigen veel Zuid-Afrikanen ons spontaan uit om te komen logeren en natuurlijk braaien (Afrikaans voor barbecuen).  Het is erg grappig en al zullen we de meeste niet gebruiken, we nemen de uitnodigen dankbaar in ontvangst. Die nacht slapen we heerlijk. Ondanks, dat we niet eens zoveel hoger zitten is het klimaat totaal anders. In de avond is het zelfs zo fris, dat we een trui aandoen en 's nachts kruipen we weer lekker onder ons dekbed. De ventilator en plantenspuit blijven in de auto.

 


Jarig

En dan breekt er een speciale dag aan. Voor het eerst tijdens onze reis is een van ons beiden jarig; Belinda wordt 36. Ver van huis en zonder familie is het toch een beetje vreemd jarig te zijn. Vandaag geen verjaardagsvisite of slagroomtaart. Voor ons is het een gewone reisdag net als iedere andere en we maken ons klaar voor de lange rit van Chipata naar Lusaka. Voordat we Chipata echter verlaten brengen we nog eventjes een bliksembezoek aan het internetcafé. Uit nieuwsgierigheid checken we nog even gauw ons gastenboek en de email en tot onze verrassing staan er zo vroeg in de ochtend al een heleboel reacties in. Op ons gemak lezen we alles gelukwensen en voelen ons zo ver van huis toch een beetje jarig. Het is een leuk begin van de dag, die nog meer verrassingen in petto heeft. Onze naaste familie verrast ons met een aantal telefoontjes en de avond eindigt met een onverwachts leuk etentje. In eerste instantie hadden we het plan om zelf te koken, want de menukaart van de camping is buitengewoon duur en niets bijzonders, maar dan treffen we een stel Engelsen. Het is een echtpaar uit Londen en ook zij reizen met een Landrover. Het is een erg leuk stel en de middag die begint met een gezellig drankje eindigt met een etentje. Het was zo gezellig, dat tegen de tijd, dat we trek krijgen het al zo laat in de avond is, dat niemand nog zin heeft in koken. We belanden dus toch in het restaurant en moeten ons zelfs nog haasten ook om voor het sluiten van de keuken onze bestelling op te geven. De maaltijd is zoals verwacht niet echt bijzonder, maar dat mag de pret niet drukken. Ons gezelschap is vele malen beter, dan de smaak van de maaltijd en het wordt een leuke avond. Net als de middag vliegt ook de avond voorbij en uiteindelijk worden we tegen middernacht zelfs het restaurant uitgestuurd.

 


Verrassing

Later dan gebruikelijk worden we de volgende dag wakker en dan worden we nogmaals verrast. Mirjam, de zus Belinda, hangt al vroeg aan de telefoon en vertelt ons, dat ze een verjaardagscadeautje heeft geregeld. Van Mirjam en Erik krijgen we een etentje in een van de betere restaurants in Lusaka en we moeten er die avond om 7 uur zijn. Het is een erg leuk initiatief en we verheugen ons er enorm op. Met onze buren doen we de avond nog eventjes dunnetjes over met een gezamenlijk oer-Hollands pannenkoekenontbijt en dan vertrekken we snel richting Lusaka. We willen natuurlijk niet te laat zijn.

 


Even (geen) remmen

Net als de vorige dag is een groot deel van de route een bochtige weg door de bergen met langs de weg veel gestrande en gesneuvelde vrachtauto's. Sommigen zijn zelfs totaal verwoest. De weg zelf is in goede staat, dus daar ligt het niet aan, maar het zijn de vrachtauto's die slecht zijn onderhouden. Preventief onderhoud is iets wat in het woordenboek van veel Afrikanen niet voorkomt. Velen hanteren het motto: "zolang het nog rijdt is er niets aan de hand". Begrijpelijk in een land waar armoede een groot probleem is, maar verstandig is het niet. Veel vrachtauto's rijden dan ook met slecht werkende remmen en op bochtige weggetjes vooral als er ook nog een sterke daling in zit gaat het dan natuurlijk een keertje mis. Langs de gehele route zien we zeker 6 gestrande of over de kopgeslagen vrachtauto en een aantal wanhopige chauffeurs. Het bochtige gedeelte van de route bevindt zich juist in een behoorlijk verlaten gebied, waar zelfs mobieltjes geen bereik hebben. Er zijn geen dorpjes en er is niets te koop. Wanneer we op een gegeven moment, dan ook een groepje gestrande mannen passeren proberen ze ons wild gebarend duidelijk te maken, dat ze wanhopig op zoek zijn naar water. Omdat we inmiddels zelf de waarde van water hebben geleerd, zeker in deze hitte, zetten we de auto aan de kant en komen we de mannen te hulp. We hebben onze beide tanks vol en kunnen wel wat missen. We vullen alle leggen flessen die ze kunnen vinden en delen uiteindelijk zo'n 30 liter water uit. Ook geven we ze al onze koekjes en bananen. Sommige mannen staan hier al een week en hebben geen idee wanneer er hulp komt. Het is een uitzichtloze situatie en we zijn blij, dat we een beetje hebben kunnen helpen.

 


Op zoek naar het restaurant

In de middag bereiken we Lusaka, een stad waar we uiteindelijk langer zullen verblijven dan we op dat moment kunnen vermoeden. Nieuwsgierig naar het restaurant waar we die avond worden verwacht gaan we eerst op zoek naar het adres, dat Mirjam ons heeft gegeven. Het restaurant blijkt eenvoudig te vinden en bevindt zich in een behoorlijke chique straat. Als we ons melden weet de eigenaresse gelijk wie we zijn en we worden vriendelijk onthaald. Ze bevestigd nogmaals de tijd waarop we worden verwacht en dan gaan we er weer vandoor. Als we vertrekken maken we nog gauw een waypoint met de GPS zodat we het vanavond in het donker makkelijk kunnen terug vinden. Daarna gaan we op zoek naar het ziekenhuis voor een Medische Keuring.

 


Voorproefje

Australië binnenkomen is niet eenvoudig en als voorproefje op de grondige inspectie waaraan onze auto zal worden onderworpen zijn we eerst zelf de klos. Om te bewijzen dat we onszelf zonder inkomen kunnen redden moesten we bankafschriften opsturen en nu wacht ons ook nog een medische keuring. Omdat we de laatste maanden door Afrika hebben getoerd, volgens Australië landen met een hoog TBC-risico eist de ambassade dat we longfoto's laten maken om aan te tonen, dat we niet zijn besmet. De plaats waar we dit moeten laten uitvoeren mogen we bovendien niet zelf kiezen. Het moet een door de Australische ambassade geautoriseerde arts zijn. In Lusaka bevindt zich een van deze klinieken waar een dergelijk onderzoek is toegestaan en dus gaan we er direct langs voor een afspraak. Stiekem hebben we de hoop, dat het misschien direct wel eventjes kan, maar als we ons melden blijkt de arts inmiddels niet meer aanwezig. Sterker nog de man is maar twee ochtenden per week aanwezig en is pas midden volgende week weer terug. Een kleine tegenvaller want nu moeten we bijna een hele week in Lusaka blijven rondhangen. Veel keus hebben we helaas niet. Extra kritisch, omdat we er een tijdje moeten vertoeven, gaan we daarom maar op zoek naar een leuke camping en maken we ons gereed voor ons etentje.

 


Een geslaagd cadeau

Het is erg lang geleden dat we ons hebben opgedoft. Natuurlijk gaan we regelmatig wel ergens wat eten, maar zo chique als vanavond gaan we eigenlijk nooit. Meestal schieten we overdag ergens binnen voor een eenvoudige lunch of gaan we eens eten in het restaurant van de camping en daarbij zijn we eigenlijk altijd gekleed in onze allerdaagse kloffie. Vanavond is dan ook de eerste avond sinds maanden, dat we onze nette kleding uit onze kledingkisten opduiken en ons een beetje opdoffen. Thuis toen we nog werkten was dit dagelijkse routine, maar nu we er al maanden stoffig bijlopen en de enige spray die we gebruiken anti-muggenspray is, is het een rare gewaarwording make-up en parfum te gebruiken. Sinds tijden voelen we ons weer eens geciviliseerde Europeanen in plaats van slonzige reizigers. Als we ons even later melden bij het restaurant staan ze al op ons te wachten. Er is een leuk plekje gereserveerd in het midden van het restaurant, de tafel is versierd met een vrolijke "Happy Birthday" slinger en er ligt een briefje met daarop onze namen en de vermelding dat het verjaardagsetentje ons wordt aangeboden. Ze hebben veel moeite voor ons gedaan en het is leuk om zo in het zonnetje te worden gezet. Ook niet geheel onbelangrijk, de menukaart staat vol met overheerlijke gerechten. Het ziet er allemaal heel goed uit en zo smaakt het ook. Bovendien zijn de maaltijden best groot. Na het verorberen van ons hoofdgerecht zitten we dan ook helemaal tjokvol en een toetje kan er eigenlijk niet meer in, maar dan komt de grootste verrassing van de avond. Kompleet met brandende kaarsjes wordt er op een gegeven moment een hele grote taart geserveerd. De taart is een echte verjaardagstaart en hij is prachtig versierd. Met suikerwerk staat er "happy birthday Belinda" op geschreven en eronder is de landkaart van Zambia getekend. De taart ziet er niet alleen geweldig uit, maar hij is ook heel groot. Het is zeker het formaat van een grote "Hema-taart" waaruit je normaal zo'n 10 punten zou snijden. Deze keer echter is er niemand om hem mee te delen en de ober bevestigd, dat hij helemaal voor ons alleen is. Wat er over blijft doet hij voor ons in een bakje, zegt hij nog. Maar zelfs dan is hij nog veel te groot. We zouden werkelijk de hele week taart moeten eten en de laatste stukken zouden dan zelfs al uitgedroogd zijn. We besluiten daarom om de taart te delen met het personeel in het restaurant. We nemen ieder een punt als toetje en nemen nog 4 grote punten mee voor de komende twee dagen en de rest geven we aan de bediening. De mannen vinden het een heel leuk gebaar en beloven dat ze er lekker van zullen smullen, en smullen zullen ze zeker. De taart is een traditioneel Zambiaans gerecht en is een soort cake waarvan de smaak het midden houdt tussen kruidkoek en pepernoten overtrokken met een mierzoet suikerlaagje. Het wordt een geslaagde avond. We hebben heerlijk gegeten en als klap op de vuurpijl had het restaurant ook nog draadloos internet zodat we ook nog eventjes alle mailtjes en reacties in ons gastenboek konden lezen.

 


Op de foto

Omdat de afspraak in het ziekenhuis pas midden volgende week is moeten we ons een aantal dagen in Lusaka vermaken. Voor ons gevoel een eeuwigheid maar uiteindelijk gaat de tijd toch best snel. Het weekend verblijven we op een mooie camping zo'n 25 kilometer buiten de stad en vermaken we ons een beetje bij het zwembad. Omdat de camping niet echt ideaal is gesitueerd besluiten we na het weekend te verhuizen naar een camping iets dichter bij de stad en gaan we nog een paar dagen de stad is om wat te winkelen en boodschappen te doen en dan is het al zover. Na bijna een week rondhangen in Lusaka, melden we ons vroeg in de ochtend bij het ziekenhuis. Het ziekenhuis is een klein privé-kliniekje en het is overduidelijk, dat de patiënten blanken of rijke zwarten zijn. Nadat we ons hebben aangemeld mogen we gelijk doorlopen naar de röntgen waar er longfoto's worden gemaakt. Van Markus zelfs eentje extra, want de eerste mislukt. Vervolgens moeten we nog een tijdje wachten totdat de door de Australische ambassade geautoriseerde arts de foto's en de officiële papieren en zelfs ons paspoort heeft gezien en getekend en dan zijn we klaar. Het hele pakketje inclusief een paar pasfoto's wordt verzegeld en klaargelegd voor de koerier en dan kunnen we gaan. We hoeven alleen de volgende ochtend nog eventjes het verzendbewijs af te halen en dan kunnen we eindelijk weer doorreizen. Het voelt als een bevrijding; morgen kunnen eindelijk weer weg uit Lusaka.

 


Ingebroken

Opgelucht, dat het allemaal is gelukt besluiten we terug te gaan naar de camping en dan gebeurt er iets waardoor we noodgedwongen nog een hele week in Lusaka zullen moeten blijven. Onderweg naar de camping stoppen we nog eventjes in het centrum om onze was af te halen bij de wasserette en dan slaat het noodlot toe. Omdat we iets te vroeg zijn moeten we een half uurtje wachten en dat hadden we achteraf beter niet kunnen doen. Terwijl wij de tijd doden door ergens iets te snacken wordt er ingebroken in onze auto. Terug bij de auto merkt Markus gelijk dat er iets niet klopt. Het slot in de bestuurdersdeur is gebroken en als we in de auto kijken staat de cubbybox open. Dit is een soort afsluitbaar kluisje c.q. armsteun tussen de voorstoelen. Omdat dit de enige plaats is die wij goed kunnen afsluiten bewaren we hierin onze paspoorten, bankpasjes en camera's. Met deze spullen zijn we altijd erg voorzichtig en ook vandaag zaten ze achter slot en grendel, maar dat bleek niet genoeg. De dieven breken het slot van een van de portierdeuren en het slot van de cubbybox en stelen onze nieuwe Nikon fotocamera, onze videocamera en nog wat kleinere spullen. Onze kleine camera en de I-pod zien ze in de haast gelukkig over het hoofd en onze paspoorten en de GPS, die gewoon in de houder op het dashboard zat, vinden ze blijkbaar niet interessant, want die laten ze gelukkig liggen. Natuurlijk balen we als een stekker, maar we zijn wel realistisch. Dit is geen geval van eigen schuld dikke bult. We hadden alle gebruikelijke voorzorgsmaatregelen genomen en de auto voor ons gevoel op een veilige plek geparkeerd. Achteraf hoorden we, dat dit een van de plekjes is waar de meeste auto's worden opengebroken, maar wie had dat kunnen vermoeden. We stonden langs de drukke hoofdstraat recht voor de ingang van de wasserette en op de stoep voor de auto stond een hele groep mannen waaronder krantenverkopers en taxichauffeurs. Nadat we de inbraak constateren melden we ons dan ook gelijk bij de deze mannen. Zij stonden bijna letterlijk met hun neus bovenop onze auto en het is dan ook bijna onmogelijk dat het hun is ontgaan. Ze moeten zeker wat gezien hebben en we voelen ze dan ook flink aan de tand. Helaas is er niemand die bereid is ons te helpen. De enige die ons een beetje steunt is Eddy, een van de taxichauffeurs. Hij vertelt ons, dat er op deze plaats heel vaak wordt ingebroken en dat de politie wel weet wie het zijn maar er niets aan doet. Omdat hij het helemaal beu is en hoopt, dat de politie nu het een stel blanken treft wel in actie komt adviseert hij ons dringend aangifte te doen. Sterker nog, aan een op dat moment passerende agent belooft hij zelfs te getuigen, wanneer de politie de zaak in behandeling neemt. Omdat hij met de agent geen Engels spreekt, weten wij van deze belofte op dat moment nog niets af.

 


Bureau of vuilstort

De wijkagent hoort ons verhaal en dat van Eddy aan en neemt ons mee naar het hoofdkantoor, een plaats die we de daaropvolgende dagen nog heel vaak zullen bezoeken. Het hoofdkantoor van de politie bevindt zich in een totaal vervallen gebouw en het is er een grote bende. Buiten op het terrein staan zoveel kapotte waarschijnlijk in beslag genomen auto's dat het wel een autobegraafplaats lijkt en binnenin is het niet veel beter. Het is een vies stoffig gebouw met kapotte stoelen en overal rommel. Wat er wel niet allemaal staat. Midden in de gang staat een kapot motorblok van een of ander voertuig, tegen de want staat een vies oud matras en de wapens, twee automatische machinegeweren, worden tezamen met twee reservewielen in een verrot kastje achter de balie bewaard. Voor wie het niet heeft gezien is het nauwelijks voor te stellen, dat hier de bewakers van het land hun werk moeten doen. Het is bijna niet mogelijk om in deze chaos noch fatsoenlijk te kunnen werken. De agent echter klagen niet en doen hun best. We worden erg vriendelijk ontvangen en ze nemen onze klacht verrassend serieus. Nadat we ons verhaal hebben gedaan wordt er een dossier gemaakt. Wij moeten ieder afzonderlijk een verklaring afgeven die netjes op papier wordt gezet en er wordt een nauwkeurige lijst gemaakt van alle gestolen spullen. Dit gebeurt op de ouderwetse manier met pen en papier. Een computer is er in het hele gebouw niet aanwezig en dat is zelfs voor Afrikaanse begrippen best uniek.  In supermarkten, winkels en veel andere plaatsen hier in Lusaka, doet de moderne techniek zijn intrede, maar hier op het hoofdbureau lijkt het wel alsof de tijd stilstaat. De politie heeft bijna geen middelen en zelfs de uniformen vertonen tekenen van ouderdom.  Het enige dat ze allemaal hebben is een mobieltje. Is de rage is Nederland een beetje over, hier in Afrika heeft iedereen, hoe arm of rijk ook, een mobieltje. In de ogen van de agente is ons super oude mobieltje, dat slechts een fractie van de waarde van de rest van de gesloten spullen is, dan ook het meest waardevol. Ze vraagt ons het hem van het lijf over de telefoon en aan het einde vraagt te zich verwonderd af hoe we nu moeten communiceren. Als we antwoorden: "niet", kijkt ze ons aan alsof we niet van deze wereld zijn.

 


Van overlandauto tot arrestatiewagen

Wanneer wij ons verhaal hebben gedaan en alles is genoteerd gaan de agenten mee naar de auto om de schade te bekijken. Als geluk bij een ongelukje hebben we gelukkig niet veel inbraakschade. Alleen de geforceerde sloten zijn kapot, maar verder is de auto onbeschadigd. Terwijl wij bij de auto staan bespreken de agenten onderling wat er nu verder moet gebeuren. Hierbij spreken ze helaas geen Engels dus is het voor ons bijna onmogelijk te volgen waar ze het over hebben, maar uit hun lichaamstaal maken we op, dat ze het samen niet helemaal eens zijn. De wijkagent probeert hun ervan te overtuigen zo snel mogelijk terug te gaan naar de plaats van de misdaad om daar te praten met Eddy die getuige was, maar de agenten die onze aangifte hebben opgenomen hebben hier geen oren naar. Ze reageren wat ongeïnteresseerd en beweren, dat ze daar toch niets mee opschieten. De wijkagent blijft echter voet bij stuk houden en weet ze uiteindelijk te overtuigen. Er wordt besloten terug te gaan naar de plaats van de misdaad en naast een politieman en wijkagent wordt er ook een speciale rechercheur opgetrommeld. Plotseling staan er drie agenten klaar en geloof het of niet, omdat de politie geen auto's tot zijn beschikking heeft, moeten ze allemaal mee in onze auto. We lachen verrast en zeggen, dat dit niet mogelijk is. We hebben slechts twee stoelen en nog een klein reservestoeltje achterin, maar voor vijf mensen hebben wij geen plek. Helaas hebben we geen keus, de politie legt uit, dat alleen de verkeerspolitie auto's heeft en wij ze dus wel moeten vervoeren als we willen, dat ze de zaak gaan onderzoeken. Tja, dan heb je niet veel te kiezen. Belinda blijft op het bureau en de mannen kruipen bij elkaar op schoot. Tezamen met de wijkagent, rechercheur en politieman gaat Markus terug naar de plaats van de misdaad. De agenten maken een praatje met de mannen die ze op straat aantreffen en een zwerver wordt gesommeerd zijn zakken te legen. Hij blijkt echter niet de dader. Tevoorschijn komt alleen een zak met oud brood. Daarna spreken ze met Eddy de taxichauffeur. Eddy vertelt ze wat er is gebeurt en wijst een van de nog aanwezige mannen aan als handlanger van de daders. Op dat moment verandert onze Landrover in een arrestatiewagen. De wijkagent blijft achter en de arrestant wordt met geweld in onze auto gedrukt en meegenomen naar het bureau. Van Eddy horen we achteraf, dat deze arrestatie de sleutel bleek tot het oplossen van de misdaad. De inbrekers horen namelijk bij een bende van zes waarvan ook de arrestant deel uit maakt. Zij specialiteit is echter geen auto-inbraak, maar het zakkenrollen van mobieltjes. Wat ze verder die dag met de arrestant doen weten we niet. Wij mogen op dat moment terug naar de camping en spreken af de volgende dag terug te komen voor het politierapport. Op de camping die avond wacht een nog een plezierige verrassing.  De telefoon, waarvan we dachten dat hij gesloten was, blijkt gewoon in de auto te liggen. We ontdekken hem wanneer hij op een gegeven moment overgaat. Aan het nummer kunnen we zien, dat het de politie is, die blijkbaar probeert de telefoon te traceren. Blij, maar ook met een klein beetje schuldgevoel, halen we maar snel het simkaartje eruit.

 


Eigen bijdrage

Bij de auto zat nog een extra cilinder en voordat we de volgende ochtend teruggaan naar de stad, repareert Markus eerst het slot. Ook verbouwen we onze cubbybox. We boren er een gat in, zodat hem ook nog kunnen afsluiten met een extra hangslot. Daarna gaan we terug naar het bureau. We melden ons precies op de afgesproken tijd, maar natuurlijk, Afrika zal Afrika niet zijn en aan het rapport blijkt men nog niet te zijn begonnen. De agent neemt ons als zoethoudertje daarom mee naar zijn baas. De man zit op de tweede verdieping in een kantoortje dat vol ligt met rotzooi en stapels papier. Waarom we hier mee naar toe worden genomen is ons totaal onduidelijk, maar de man is vriendelijk en beveelt de agent het rapport zo snel mogelijk voor ons klaar te maken. Er is echter een probleempje, op het hele bureau is geen computer, printer of schrijfmachine te vinden en dus moet de agent de deur uit om het rapport te laten maken. Hij informeert bij een collega waar het dichtstbijzijnde internetcafé is en vraagt ons vervolgens om geld. Het moet niet gekker worden, moeten we daar zelf voor betalen? De man verdwijnt met de aangifte en het geld en een half uurtje later komt hij terug met een keurig uitgewerkt rapport. Op het bureau die middag valt ons oog toevallig op het dossier en tot onze verbazing zien we een aantal tijdsregistraties. Verrast constateren we, dat de politie de zaak serieus behandelt en een aantal keren naar de plaats van de misdaad is geweest. Dit is zelfs meer dan de politie in Nederland zou doen. Desondanks hebben we er niet veel fiducie in. Onze camera's zien we waarschijnlijk nooit meer terug. De beste kans, maken we volgens een eigenaar van een fotozaak, als we proberen op straat iemand te vinden, die ze via het illegale circuit voor ons wil terugkopen. Natuurlijk is dat het proberen waard. Vooral de Nikon willen we graag terug. Het is niet alleen een mooie camera, maar ook ons huwelijkscadeau. Als we bij het bureau wegrijden gaan we dan ook opnieuw langs de plaats van de misdaad. Hier spreken we Eddy en vragen hem of hij het kan organiseren dat we de spullen kunnen terugkopen. Als het lukt, beloven we, krijgt hij van ons wat geld. En dit blijkt het sleutelwoord. Eddy belooft niets, maar vraagt of we hem twee dagen de tijd willen gunnen. Het is maar een kleine kans, waar we willen het toch proberen en besluiten nog een paar dagen in Lusaka te blijven. Wat er zich daarna afspeelt is een ongelooflijk verhaal.

 


De onderhandelingen

Het begint allemaal op vrijdagmiddag. Voordat we terug rijden naar de camping rijden we nog even langs de plek van de misdaad om te kijken of we Eddy kunnen vinden. We zijn nieuwsgierig of hij al wat meer weet. Als we er aankomen is Eddy nergens te bekennen, maar een van de mannen trommelt hem gauw voor ons op. Eddy weet ons te vertellen, dat de politie er bovenop zit en al enkele keren is geweest. Wat we op dat moment nog niet weten is, dat Eddy ons dubieuze voorstel aan de politie heeft voorgelegd. Pas veel later horen we waarom. Eddy was door de daders bedreigd en zat er dan ook niet om te springen om contact met ze te leggen. Een extra zakcentje daarentegen wilde hij niet mislopen en dus heeft hij besloten met de politie samen te werken, die dan ook geld ruiken en zich vanaf dat moment extra inzetten om onze camera's terug te vinden. Die middag, als we Eddy dan ook vragen naar de stand van zaken wil hij niet veel los laten. Hij doet wat geheimzinnig maar is erg optimistisch. Hij beweert, dat we onze spullen beslist terug zullen krijgen we moeten alleen nog even geduld hebben en hij vraagt ons of we hem de volgende dag willen bellen. Natuurlijk doen we dit. We kopen snel een nieuw simkaartje, omdat we het oude, dat we als gesloten hadden opgegeven niet meer durven te gebruiken en nemen de volgende dag weer contact met hem op. Eddy is echter, net als de vorige dag erg geheimzinnig. Hij laat wel doorschemeren, dat hij iets meer weet, maar wil er over de telefoon niet veel over kwijt en vraagt of hij ons ergens kan ontmoeten. Voor ons geen probleem natuurlijk en we spreken af op de camping. Een veilige bewaakte plek met veel mensen. Je weet tenslotte maar nooit. In afwachting van Eddy speculeren we intussen over de reden van zijn bezoek. We hebben geen idee, waarom hij zonodig wil langs komen, maar ons voorgevoel zegt, dat het wel eens om geld kan gaan. Met het oog op onze onderhandelingspositie verstoppen we snel onze dure spullen zoals laptop en Ipod in de auto. Als hij dat allemaal ziet staan, gaat de prijs zeker omhoog.

 


Het draait allemaal om geld

Die middag krijgen we zoals afgesproken bezoek, maar Eddy is niet alleen. Hij is in gezelschap van twee mannen die naderhand rechercheurs van de politie blijken te zijn. Eentje herkennen we nog van de dag van de inbraak. Hij was de rechercheur die meegegaan was en de arrestant in onze auto had geduwd. Eddy vertelt, dat hij heeft samengewerkt met de politie en dat ze nog twee mannen, waarschijnlijk de daders hebben opgepakt. De mannen zitten in de cel en hebben verteld waar onze camera's zich bevinden. Het probleem is echter, ze bevinden zich een eindje buiten de stad en ze hebben geld nodig voor een taxi om ze op te halen. Ons voorgevoel was dus juist. Het draait allemaal om geld. Eventjes twijfelen we. We hebben geen idee of we de agenten kunnen vertrouwen en weten zeker, dat een deel van het geld in eigen zak zal verdwijnen, maar we besluiten uiteindelijk toch over de brug te komen. We willen onze camera's erg graag terug en vinden het de moeite van het proberen waard. Met het excuus, dat we niet zoveel geld op zak hebben, geven we ze eerst de helft van wat ze vragen en spreken af, dat ze ons aan het einde van de middag zullen bellen. Voor ons begint dan het lange wachten, maar ons geduld wordt beloond. Op de afgesproken tijd gaat de telefoon. Het is een van de agenten die ons verteld, dat hij een van de camera's heeft gevonden en of we naar het bureau willen komen. We kunnen het bijna niet geloven, een paar dagen geleden dachten we dat alles weg was en nu hebben we de videocamera al weer terug. Stiekem hadden we liever de Nikon gehad, maar iets is natuurlijk beter dan niets. We rijden naar het bureau en zien op de deur, dat de andere rechercheur hoofd inbraak blijkt te zijn. De man ontvangt ons vriendelijk, doet zijn la open en haalt een bekend tasje tevoorschijn. Het is inderdaad onze camera en alles zit er nog op en aan, alleen het bandje is weg. Jammer, want daar stonden de beelden van de gorillatrekking op. Van alle bandjes was deze voor ons het waardevolst en het is erg jammer dat die weg is, maar we zijn blij, dat de camera zelf weer terecht is. Omdat de camera nog als bewijsmateriaal moet dienen, mogen we hem niet meenemen, en gaat hij snel de la weer in. Maandag zo beloofd de agent, zullen ze proberen de Nikon te vinden en hij vraagt of we daarom tegen een uur of half negen weer naar het bureau willen komen. De rest van het weekend blijft het rustig. Alleen Eddy, die de beloning ruikt, houdt regelmatig contact.

 


Huwelijksreportage

Maandagochtend, na een rustig weekendje, staan we weer voor dag en dauw op het hoofdbureau. De meeste agenten kennen ons inmiddels en begroeten ons vriendelijk. Een aantal vragen ons zelfs enthousiast of we vandaag de camera's komen halen. Camera's? Ze hadden toch nog maar eentje gevonden? De mannen reageren niet en we krijgen het gevoel, dat ze meer weten. We vermoeden, dat beide camera's allang terecht zijn, maar dat ze ons slechts eentje hebben laten zien. Voor het zogenaamd opsporen van de andere moeten gewoon nog een keertje over de brug komen. De agent, weet inmiddels zeker waar de camera zich bevindt, maar hij kan hem nog niet gaan ophalen. Zelf moet hij eerst getuigen in een rechtzaak en de camera zo verspreekt hij zich wordt momenteel gebruikt voor een huwelijk. Voor een huwelijk? Dat is toch niet te filmen; of misschien juist wel.... Vol verbazing vragen we hem wie er trouwt. Het kan de dief tenslotte niet zijn, die zit achter tralies. De agent, komt met een vaag verhaal over een vriend, maar veel wijzer worden we niet. Zoals meestal bietst hij weer een lift en we droppen hem bij de rechtbank. Hij beloofd ons eind van de middag weer op te bellen. Deze keer is het allemaal minder spannend. Ons gevoel zegt, dat het alleen nog maar een kwestie van geld was en we weten nu bijna zeker, dat we ook de Nikon terug zullen krijgen. Toch is het prettig als we einde van de middag het verlossende telefoontje krijgen.

Onder en boven de wet

De gang van zaken op het bureau de volgende ochtend is gelijk aan die van een paar dagen geleden. De la gaat weer open en daar komt ook de Nikon te voorschijn. Geheugenkaart, lens en accu, alles zit er nog op en aan en hij is bovendien onbeschadigd. Alleen de foto's zijn weg. Jammer, maar daar kunnen we mee leven. We blijven het een wonder vinden, dat beide camera's gevonden zijn. Nu moeten we ze alleen nog in ons bezit zien te krijgen. De camera's zijn bewijsmateriaal en blijven officieel eigendom van de politie totdat de verdachten zijn voorgeleid, maar zo lang willen wij eigenlijk niet wachten; we willen door. Gelukkig is dit Afrika en voor geld kan alles. De twee rechercheurs die de zaak in behandeling hebben nemen het niet zo nauw met de wet en als we ze ieder nog een persoonlijke beloning betalen zijn ze bereid ons de camera's stiekem terug te geven. We ontmoeten ze ergens in de stad en samen rijden we naar het bureau. Omdat het onder de tafel gaat mogen we deze keer niet mee naar binnen. Terwijl wij wachten haalt een van de agenten de spullen en dan hebben we ze eindelijk weer in ons bezit. Het heeft veel tijd, geld en energie gekost, maar we zijn dolgelukkig met het resultaat. Wie had dat ooit durver dromen. We bedanken de agenten en voor de laatste keer laten we ons gebruiken als taxi. We geven de mannen een lift terug naar het centrum en dan opeens wordt ons een verrassende vraag gesteld. Ze vragen of we de cameratas ook nog terug willen hebben? Natuurlijk willen we dit wel, maar we melden er maar gelijk bij, dat we niet bereid zijn er voor te betalen. Als ze geld willen, mogen ze hem houden. De mannen schieten in de lach en nemen ons mee naar een niet als te frisse buurt. Het is tot onze verbazing een straat op slechts een steenworp afstand van de plaats van de misdaad en terwijl wij wachten gaat een van de agenten een soort eettentje binnen en komt twee tellen later terug met onze tas. Het is echt ongelofelijk. Hoe de hele zaak werkelijk in elkaar zat zullen we nooit weten, maar een ding is zeker, de politie neemt het net zo nauw met de wet als de criminelen.

 


Dank aan Eddy

Lusaka heeft ons bijna twee weken in zijn greep gehouden, maar eindelijk zijn we vrij. Zoals beloofd maken we een afspraak met Eddy en als dank voor zijn hulp geven we hem wat geld en voor zijn dochters twee T-shirts en een paar pennen. Natuurlijk was het eigen belang, maar zonder Eddy was het niet gelukt. Eddy heeft echt zijn nek voor ons uitgestoken en dat hij daarbij zichzelf in een lastige positie heeft gebracht blijkt als we hem ontmoeten. Onze auto is erg opvallend en inmiddels berucht en beroemd in de stad en Eddy wil voor zijn eigen veiligheid dan ook liever niet met ons worden gezien. We spreken af op een bewaakte parkeerplaats uit het zicht van de hoofdweg en voor het eerst tijdens de hele zaak horen we zijn kant van het verhaal en vallen er nog een aantal puzzelstukjes op hun plek.

 


Eindelijk weg

Met een opgewonden gevoel staan we de volgende ochtend op. Het is als een eerste dag van de vakantie en we staan te popelen om te vertrekken. We hebben niet alleen zin om verder te gaan we willen ook zo snel mogelijk de stad uit. Straks ontdekt iemand, dat de camera's niet meer op het bureau zijn en moeten we ze weer inleveren. We doen de telefoon uit en gaan er snel vandoor. Onze eindbestemming voor die dag is Livingstone. Een lange rit, maar we rijden hem in een keer. Hoe verder we van Lusaka verwijderd zijn hoe beter.

 


De rook die dondert

In Livingstone is het druk, erg druk. Het is lang geleden dat we zo veel toeristen bij elkaar hebben gezien. Hier in Livingstone zijn de overbekende Victoria watervallen en het is duidelijk de belangrijkste bezienswaardigheid van het land. Het hele dorp is ingesteld op toeristen. Overal vind je restaurants, hotels, campings en souvenirs. Voor ons na zo lang te hebben stil gestaan een leuke afwisseling. Het is heerlijk om weer onder de mensen te zijn en de toerist uit te hangen. Tijdens ons bezoek aan de stad treffen we Elisabeth en Francois, twee Nederlanders die ook al een tijdje door Afrika reizen. We maken een praatjes en voor we het weten, staan we zo lang te praten, dat ze hun gratis busje naar de watervallen missen. Geen nood, nadat we het halve politiekorps de afgelopen dagen hebben vervoerd, weten we, dat met een beetje passen en meter we ook wel met z'n vieren in de auto passen. We geven hun dan ook een lift en bezoeken samen de watervallen. De Victoria Watervallen voeren de lijst aan van de 7 grootste natuurwonderen. Volgens onze reisgids beslaan ze een breedte van 1,7 km en stroomt er gemiddeld 9 miljoen liter water per seconde naar benenden en dat is nog maar het gemiddelde. In de natte tijd is het zelfs meer, maar in de droge tijd beduidend minder. Wij zijn er aan het einde van de droge tijd en dat is goed zichtbaar. Een groot deel van de waterval is helaas droog. Toch blijft het bijzonder deze plek te bezoeken. De watervallen die er nog zijn, zijn evengoed spectaculair en een eindje verderop zien we zelfs een grote wolk waterdamp boven de waterval hangen. Dit is het gedeelte van de watervallen, dat zich aan kant van Zimbabwe bevindt. In de droge tijd zijn de watervallen aan deze kant het mooist, maar om er te komen moeten we weer een hoop geld betalen voor entree en visa. Voor ons niet de moeite besluiten we. We besteden het geld daarentegen liever een helikoptervlucht en bekijken de watervallen de volgende dag vanuit de lucht. De vlucht duurt slechts een kwartiertje, maar we vinden het een geweldige ervaring. Het vliegt totaal anders dan een vliegtuig en het uitzicht is spectaculair. Zo gauw als we opstijgen zien we, in de verte grote witte wolken waterdamp de plek van de watervallen markeren en als we dichterbij komen zien we de totale omvang van de waterval. We blijven er een tijdje boven cirkelen en zien in het nabij gelegen natuurreservaat zelfs nog een paar kuddes olifanten.


 

In het droge hete Zambia is iedereen in afwachting van de regens en die nacht valt de eerste bui. Het is een behoorlijke regenbui en het is heerlijk. De volgende dag is alles opgefrist en is de temperatuur een heel stuk lager. Het is duidelijk, dat de regentijd nu toch echt gaat beginnen. Voor ons een teken om ons een beetje te haasten. We willen graag voor de regens door het noorden van Botswana zijn gereden en besluiten om nog dezelfde dag Zambia te verlaten. Op onze telefoon zien we nog de melding van een gemist telefoontje. Als we het nummer bekijken zien we dat het  van de politie is. Zouden ze ontdekt hebben, dat de camera's weg zijn?