.... twee maand voor vertrek

Langzaam maar zeker worden we ons bewust, dat het binnenkort toch echt gaat gebeuren. We realiseren ons, dat dit vreemd moet klinken, zeker omdat we al meer dan een jaar met de voorbereidingen bezig zijn, maar toch is het zo.

Wat de reisplannen betreft zaten ons gevoel en ons verstand lange tijd niet op dezelfde golflengte . In ons hoofd waren we er veel mee bezig, maar in het dagelijks leven veranderde er niets en ging het leven gewoon door. Het idee van zo'n lange reis was zo onwerkelijk, dat we het soms nauwelijks konden geloven; het was allemaal nog zo ver weg. Bovendien een groot gedeelte van de voorbereidingen bestaat uit het verzamelen van informatie en het aanschaffen van spullen. En hoe noodzakelijk dit ook is, gevoelsmatig maakte dit de reis voor ons niet definitief. Hoeveel tijd en geld dit ook kostte, zonder veel omhaal lag de weg terug nog volledig open. De informatie kon de vuilnis in en de spullen weer in de verkoop en dan zou het leven gewoon doorgaan alsof er nooit iets gebeurd was.

Pas op het moment toen we de eerste schepen achter ons begonnen te verbranden kwam hierin een verandering. Een van de momenten was bijvoorbeeld de dag, dat we allebei definitief ons ontslag indienden. Natuurlijk is er een weg terug, die zal er ook altijd blijven, maar onze banen zijn we hoe dan ook kwijt. Dit was een van die momenten waarna het nooit meer hetzelfde zal zijn. Een ander moment was de dag, dat we begonnen met het inpakken van onze spullen. Wanneer je langzaam je huis aan het leegmaken bent realiseer je je ineens dat je eigen vertrouwde plekje binnenkort niet meer je eigen "thuis" zal zijn, maar dat anderen erin zullen gaan wonen.

We merken, dat het motto "afscheid" steeds een centralere plaats inneemt in de voorbereidingen. Steeds vaker regelen we of doen we iets voor een laatste keer, betalen we iets voor een laatste keer, of nemen we afscheid van mensen die we de komende weken niet meer zullen zien. Met natuurlijk het hoogtepunt in de laatste paar dagen voor vertrek waarin wij afscheid zullen moeten nemen van onze naaste familie, onze huisdieren en ons pasgeboren nichtje.

Alhoewel we er allebei reuze veel zin in hebben merken we aan onszelf, dat het nu toch ook best wel spannend is. Tot nu toe hebben we het zelf heel normaal gevonden om alles voor een tijdje op te geven om te gaan reizen, maar nu alle veranderingen plaatsvinden, merken we dat het toch niet even zomaar een “lange vakantie” is. Heel soms als we ’s avonds na een drukke werkdag uitgeteld met onze poes op schoot op de bank liggen tv te kijken en ons realiseren, dat we straks niet meer het comfort hebben van ons warme huis en ons heerlijk bed, dan vragen we ons wel eens af “waar beginnen we aan?”. 

Toch is het ondanks het besef, dat we ook best wel het een en ander zullen gaan missen, de opwinding en ongeduld die de boventoon voert. Als we ’s ochtends fris en uitgeslapen opstaan, dan hebben zo veel zin om te gaan, dat we bijna niet meer kunnen wachten.